Handelsbeurs concert: Billy Bragg (voorprogramma: Mark Wetzels)

Mark Wetzels, van COEM en boyShouting, opende de avond, eerst helemaal alleen, en daarna samen met zijn COEM-maatje Stoffel. Ze speelden nummers van beide bands, en zowel nummers van de eerste plaat als een nieuw nummer van het deze zomer te verschijnen nieuwe album van COEM. We werden alvast erg nieuwsgierig gemaakt, en met erbovenop ook nog een Tom Waits-cover werd de Handelsbeurs in Gent vrijdagavond vakkundig opgewarmd voor het optreden van Billy Bragg.

Bij Billy Bragg mag je altijd een flinke portie politiek verwachten. Al ten tijde van Tatcher was hij een echte socialist, en stond hij mee op de barricaden, wat ook altijd uitdrukkelijk bleek uit zijn muziek. Hij liet op de hoezen een maximumprijs printen, koos o.m. voor de veelzeggende albumtitel Talking with the taxman about poetry en zong The Internationale en There is power in a union. Dat politiek engagement heeft hij nog steeds, hoewel reeds een vijftiger. En hij verkondigt het ook nog steeds uitvoerig tijdens zijn optredens, Nu kan je daarover zeggen wat je wil, maar in tijden van kredietcrisis en economische malaise, ook in Europa, is zijn boodschap relevant. Dat bewijst hij door aanpassingen in de teksten van oudere nummers, waardoor ze een hedendaagse touch krijgen. Helaas verpakt hij die boodschap muzikaal tegenwoordig minder goed dan vroeger, en dat valt op in een set waarin die oudere nummers niet alleen op veel herkenning kunnen rekenen, maar ook kwalitatief een pak beter blijken dan het nieuwer materiaal uit Fight songs (zijn album uit 2011).

De hoogtepunten waren dan ook vooral Greetings to the new brunette, There is power in a union, Must I paint you a picture?, Waiting for the great leap forward, Sexuality (aangekondigd als zijn disco-hit),... Bovendien bleek hij erg grappig in zijn bindteksten, vertelde hele verhalen, duidde songs en gaf hij uiteraard ook zijn politieke visie mee. Middenin het concert, toen de nieuwere songs de bovenhand hadden en hij wat prekerig werd, zakte het concert een beetje in, maar met een blik gouwe ouwes had hij dat snel gefikst. Tussen zijn eigen nummers had hij ook al kwistig gestrooid met Woody Guthrie-songs, die hij met Wilco op twee aanbevelenswaardige platen bewerkte.

In de bisronde speelde hij eerst een lied dat hij voor de radio-special rond de Titanic had gemaakt, waarin het perspectief van de ijsberg als uitgangspunt gold (The story of the iceberg), gevolgd door La la la... means I love you en als finale uiteraard A new England. De zaal ging (alweer) volledig uit haar dak, en iedereen leek het er na het concert over eens dat dit goed was geweest... Wij hadden enkel een klein beetje moeite met de balans tussen muziek en politiek bij momenten, maar uiteindelijk slaagt hij met meer dan de hakken over de sloot.

Je vindt deze review ook hier op Indiestyle.