18 mei 2012

Damon Albarn


Damon Albarn heeft al een mooi parcours afgelegd, van Blur over Gorillaz en The Good, The Bad And The Queen, tot Mali Music en Monkey. Na Democrazy, eigenlijk een verzameling demo’s waar songs van Gorillaz uit geboren zouden worden, heeft hij met Dr Dee nu zijn tweede solo-album uit. Wie verwacht een lightversie te zullen horen van Blur of Gorillaz is eraan voor de moeite, want dit album ligt veel meer in de lijn van wat hij onder de naam Monkey schreef. Journey to the west, een bewerking van een Chinese opera, toonde al dat hij ook die weg durfde inslaan, en de sterke invloeden die dat toen mogelijk maakten, horen we ook op dit album terug.
Damon Albarn combineert eigentijdse muziek met Engels koorwerk, renaissancemuziek, en West-Afrikaanse klanken. Het klinkt op het eerste gehoor nogal opera-achtig, en in feite is het ook een moderne opera, waarin Albarn het leven bezingt van John Dee, een wetenschapper en filosoof die ten tijde van de Engelse koningin Elisabeth I opgang maakte, maar die een erg turbulent leven leidde, te midden van politieke en godsdienstige conflicten. Zoals veel wetenschappers uit die tijd, situeerde hij zich op het raakvlak van wetenschap en magie, had hij interesse voor kunst, wiskunde en alchemie en was hij actief op vele terreinen van de wetenschappen. Hij was betrokken bij de hervorming van de juliaanse kalender, die het in Europa tenslotte zou moeten afleggen tegen de gregoriaanse kalender, die we nog steeds gebruiken. Zijn levensverhaal leest als de ideale basis voor een opera, en het is niet voor niets dat Shakespeare hem ooit ten tonele bracht in één van zijn stukken.
Wat levert al deze inspiratie nu op aan muziek, vroegen we ons af. Opvallend zijn alvast de veelzijdigheid en de durf van dit album. De veelzijdigheid uit zich in de variaties en de integratie van al die verschillende invloeden, de durf valt op omdat Damon Albarn, die de weg naar succes kent, toch koos voor the path less traveled. Dat zoiets loont op artistiek vlak bewijst dit album, voor wie oren heeft en eenzelfde durf aan de dag legt. Natuurlijk is dit geen hapklare brok en vraagt beluistering een heel open houding ten aanzien van muziek. Wie zich hierdoor niet laat afschrikken, wordt beloond.
Opener The golden dawn vangt aan met vogelgeluiden en klokken, en die geluiden komen terug, tot in afsluiter The dancing king. Tussendoor horen we klassiek aandoende muziek (en we bedoelen hiermee niet klassiek in de zin van The Beatles en The Stones, of blues of folk, maar echt het soort muziek dat je hele dagen kunt beluisteren op Klara of het Nederlandse Radio 4) zoals A man of England, maar ook meer hedendaagse toetsen in Saturn waaroverheen een zangeres meanderend zingt alsof dit een inzending is voor de Koningin Elisabethwedstrijd voor Zang. Coronation is koraal werk, terwijl Preparation "clicks ‘n beats" bevat en de intro pure Massive Attack had kunnen zijn.
Velen zullen deze kelk aan zich laten voorbijgaan en dat is jammer. Beweren dat dit de Heilige Graal is, zou overdreven zijn. Beweren dat Damon Albarn zijn muzikaal genie nogmaals bewijst, alsook de andere kwaliteiten die hem in alle uithoeken van het muzikale landschap lijken te laten verzeilen, is daarentegen een stelling die we met vuur zullen blijven verdedigen.

Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.

Geen opmerkingen: