Telkens ik het begin hoor van This time around van Green On Red is mijn eerste gedacht: "Ah, The Rolling Stones". Op de opener van het gelijknamige album klinkt Green On Red nog meer Stones dan de Stones zelf. Zanger Chuck Prophet zingt als een jonge Mick Jagger en de band weet de essentie van de rock van de Stones perfect te vatten. Het duurt dan ook altijd even voor mijn frank valt en ik besef dat het dus Green On Red is.
This time around - Green On Red
Je kan de volledige plaat hieronder beluisteren en hier kopen via Consouling of hier via de Bandcamp-pagina van Empusae:
Eigenlijk zijn de absolute koningen van de samenzang uiteraard The Beach Boys, daarvoor hoef je maar te luisteren naar God only knows of Wouldn't it be nice (of bijna eender welk liedje van de band). Toch heb ik gekozen voor een groep die deze eeuw de samenzang een nieuw hoogtepunt bezorgde op hun debuutalbum en de kort erna verschenen EP. Fleet Foxes klinkt zo prachtig dat ik me niet kan voorstellen dat iemand van zender verandert als ze nummers uit die twee platen spelen op de radio. Hun stemmen verleiden de luisteraar en zelfs na intussen meer dan vijftien jaar blijft hun muziek (vooral van die eerste platen dus) me ontroeren en me betoveren.
Mykonos - Fleet Foxes
Met mijn keuze vandaag oogst ik zeker en vast een epische roloog van mijn vriendin, die de studioversie van ongeveer twaalf minuten al niks vind (en de zanger sowieso een zaag én een onuitstaanbare vent vindt) en voor wie deze live-versie van bijna zestien minuten een ware marteling zal vinden.
Voor mij was deze live-versie, zoals ze te horen is op In concert, een driedubbele plaat waarmee ik kennis maakte dankzij Studio Brussel en die ik de volgende dag al ging kopen, mijn kennismaking met The end van The Doors. Zanger Jim Morrison laat zich helemaal gaan (net als de band trouwens) en improviseert er op los met grapjes, een gedicht dat uit een anekdotisch verhaal voortvloeit,... De band speelt intussen op de achtergrond wat muzikale thema's uit de song waardoor het een geheel blijft. Dit is misschien wel mijn favoriete live-song van eender wie, net omdat het laat zien hoe je als artiest of band live de mogelijkheden van je songs nog verder kan exploreren.
The end - The Doors
Hoewel OK computer hier de vaakst beluisterde CD is, heb ik vandaag gekozen voor het afsluitend nummer op The bends van Radiohead. Street spirit (fade out) blijft immers voor altijd verbonden met dierbare herinneringen aan een tijd waarin ik weliswaar serieus op drift geraakt was maar ik toch in een zeer goede vriendin een anker vond, dat mijn persoonlijke stormen (helaas niet altijd zonder zelf averij op te lopen, om in de metafoor te blijven) doorstond. Vaak deed ze dat door mee te deinen op die woelige baren van het zelf niet weten waar ik aan toe was, wat ik wou, hoe ik geluk moest vinden, herkennen en vasthouden. Achteraf gezien heeft ze een pak meer gedaan dan ik toen besefte, toen ik haar aanwezigheid te vaak evident vond.
In die tijd ging ik vaak als afsluiter van mijn avond nog eens langs bij die vriendin, die in een studiootje woonde in Gent, samen met haar nog erg klein kindje. Hoe laat het ook was, ik was altijd welkom en ik heb er vaak nog uren zitten babbelen, zitten drinken en zitten grappen maken, zitten luisteren naar muziek samen,... Soms ging ze even naar de nachtwinkel iets halen om te drinken (vaak appeljenever) en dan zette ik intussen The bends op en skipte bijna altijd meteen naar de afsluiter, die ik telkens opnieuw beluisterde. Eén avond, zo weet ik nog goed, was ik met de koptelefoon aan het luisteren terwijl ze naar de nachtwinkel was en zong ik mee met een eigen tekst over mijn eigen leven , die ik improviseerde terwijl ik de melodie meevolgde. Een geweldige zanger ben ik zeker niet en met een koptelefoon meezingen, dat klinkt voor anderen altijd luider (en misschien ook wel valser) dan je zelf denkt. En de hoge noten die Thom Yorke zo mooi uit zijn strottenhoofd perst, die waren en zijn echt wel te hoog gegrepen voor mij. Het moet nogal een bizarre luisterervaring voor haar geweest zijn toen ze, wat ik niet doorhad om ik met mijn ogen toe en afgewend van de deur stond mee te "zingen", terug binnen kwam. Het heeft even geduurd eer ik haar aanwezigheid had opgemerkt (en meteen stopte met zingen). Toch heeft zij het altijd een mooi moment gevonden, misschien wel omdat Street spirit iets in me naar boven bracht van de twijfels die ik achter mijn semi-zelfverzekerd gedrag en mijn drang om altijd grappig te zijn verstopte.
Het nummer zelf is een prachtige afsluiter van een sowieso al uitstekende plaat en het is echt "eruit gaan met een knal". Het is geen wonder dat Radiohead zelf ook besefte hoe goed hun afsluiter was en ze het uitbrachten als single. Meestal zijn afsluitende nummers een soort synthese van de plaat (in het beste geval toch, soms is het de laatste vuller om het album vol te krijgen) maar dat lijkt hier niet echt het geval. Ondanks de al geweldige nummers High and dry en Fake plastic trees hebben ze hiermee een nog net iets hoger niveau gehaald.
Street spirit (Fade out) - Radiohead
Vandaag gaan we voor een guilty pleasure. Muzikaal is dit nummer eigenlijk niet zo veel soeps, maar het klinkt tegelijk zo aanstekelijk dat het toch blijft hangen. Bovendien is er de beroemde meme Numa numa guy met de mollige jongeman die voor zijn camcorder wel heel enthousiast meedoet, die ik zo grappig vind dat ik die af en toe eens opzoek op YouTube als ik iets nodig heb om me vrolijk te maken.
Het nummer zelf, van de de boysband O-Zone, is in het Roemeens (hoewel de band zelf Moldavisch is) en daar begrijp ik nu eens echt niets van. Nochtans ligt het Roemeens van de levende talen nog het dichtst bij het Latijn dat ik 6 jaar lang gestudeerd heb in het middelbaar. Op het gehoor alleen echter kan ik er niets van maken. Ik heb wel al gemerkt dat als ik het tegelijk geschreven zie staan en het Roemeens trager en duidelijk gearticuleerd gesproken wordt, ik hier en daar toch iets herken.
Gelukkig vind je op internet makkelijk de (in het Engels) vertaalde lyrics, om ten volle te kunnen genieten van de "poëzie" die in zulke popnummers gehanteerd wordt.
Dragostea din tei - O-Zone
Het was eerder toevallig dat ik ooit in de cinema de film All over me zag. De muziek stond me wel aan en de film zelf is zeker en vast ook de moeite waard trouwens: het gaat over vriendschap, zowel echte als voorwaardelijke, over jezelf zijn en jezelf ontdekken en over liefde, hoe die onverwachts en in bijzondere vormen komt (en soms ook in destructieve vormen).
In die film zit een heel mooie, emotionele scène waarin het hoofdpersonage Claude op de kamer van een muzikante die ze net heeft leren kennen, luistert naar Pissing in a river van Patti Smith. De song brengt ontzettend veel teweeg bij haar, alle emoties die ze voortdurend heeft weggestopt lijken naar buiten te stromen.
Jarenlang is dit nummer voor mij verbonden gebleven met het toelaten van verdriet en het was zowat de enige song waarop ik kon beginnen huilen. Huilen deed ik vroeger niet (sinds alle gezondheidszorgen is die dijk wel gebroken, kunnen we stellen) maar hiermee lukte het me om het verdriet toe te laten en te durven voelen. Ik heb meerdere avonden en nachten zitten luisteren, telkens opnieuw naar Pissing in a river, mijn tranen de vrije loop latend.
Pissing in a river - Patti Smith
Al bij de start van deze challenge overwoog ik voor deze dag te kiezen voor een liedje van Charles & Les Lulus, de supergroep van Arno, Roland, Piet Jorens (drumde op meerdere platen van dEUS, Zita Swoon, Pieter-Jan De Smet,...) en accordeonist Ad Cominotto. Ik vermeld hen hier toch omdat ze eveneens uw aandacht verdienen en het ene album dat ze maakten nog steeds tot het beste hoort van wat Arno ooit deed.
Maar ik herinnerde me plots een andere, intussen weer vergeten band die in 2010 nog op Pukkelpop stond. De New Yorkse band Gogol Bordello speelt rock punk met heel veel invloeden uit Oost-Europa (o.a. Oekraïne) waar de roots van heel wat leden en ex-leden van de band liggen. In 2007 brachten ze hun meest succesvolle album uit, Super taranta!, en daarop staat onderstaande song:
Wonderlust king - Gogol Bordello
In het lager middelbaar begonnen veel van mijn klasgenoten fan te worden van één artiest of band. Populair daarbij waren The Cure en U2 en die twee "fanclubs" konden elkaar niet luchten. Zelf had ik niet echt een voorkeur maar zoals dat gaat op die leeftijd, wilde ik er graag bijhoren en vond ik dus dat ik ook maar fan moest worden van iemand. Ik vond de nummers van Duran Duran die ik kende wel goed dus ik vroeg aan een klasgenoot, die fan was van hen, of hij eens al hun muziek voor mij op cassette wilde zetten. Na beluistering heb ik dus in feite gekozen voor Duran Duran (die zullen daar héél verguld mee geweest zijn).
Intussen is mijn smaak uiteraard geëvolueerd maar ik heb nog wel een boontje voor de Duran Duran uit de jaren tachtig, al kan dat ook vooral nostalgie zijn natuurlijk. Dit nummer vond ik toen al één van hun beste en dat is het misschien wel nog steeds:
Union of the snake - Duran Duran
Heel af en toe koop ik eens een exemplaar van het muziektijdschrift Mojo en dan pluis ik de recensies uit op zoek naar onbekende pareltjes. Dankzij Spotify is het immers makkelijk om kennis te maken met de gereviewde platen en zo ontdekte ik in 2016 de heel bijzondere plaat Like a bird or spirit, not a face van de Tuvaanse muzikante Sainkho Namtchylak (mijn recensie lees je hier). Tuva is een autonome republiek binnen de Russische Federatie, in het zuiden van Siberië en net boven Mongolië. We kennen het hier een beetje van de bijzondere zangtechniek (Tuvaanse keelklanken).
Uit dat album koos ik voor onderstaand nummer, waarop leden van de Noordafrikaanse band Tinariwen meespelen. Dat hoor je duidelijk aan de muziek, zeker in de lange intro, die dat typisch Afrikaans bluesgeluid bevat.
Nomadic mood - Sainkho Namtchylak
Eén van de functies van folksongs begin vorige eeuw (en vroeger) was het vertellen van verhalen aan elkaar, een beetje zoals bij de minstrelen in de middeleeuwen. De actualiteit van toen werd verspreid door mondelinge verhalen en dus niet zelden ook via muziek en liederen. Mooie voorbeelden daarvan vind je op de verzamelaar People take Warning! Murder ballads & disaster songs 1913-1938, waar je ze bovendien mooi verdeeld krijgt over 3 categorieën: songs over natuurrampen, songs over rampen met machines (zoals treinen, schepen,...) en songs over wat mensen elkaar aandoen.
Deze verzamelaar is niet alleen een mooi historisch document maar veel van de nummers zijn ook prachtig en de originele uitvoeringen die erop terug te vinden zijn, zijn een verrukking voor het oor van wie houdt van oude country-, blues- en folkmuziek.
Uit die verzamelaar heb ik voor de challenge gekozen voor onderstaand nummer over één van de meest tot de verbeelding sprekende rampen: het zinken van de Titanic. Ernest Stoneman bezingt het gebeuren en zoals in wel meer liedjes die erover geschreven werden in het rurale zuiden van de VS wordt het een contemplatie over de hoogmoed van de mens tegenover de wil van God. De versie hieronder is uit 1924.
The Titanic - Ernest V. Stoneman
Toen Nick Cave in 1995 een single uitbracht met het duet Where the wild roses grow, waarop Kylie Minogue meezong, was dat toch wel een grote verrassing. Kylie kenden we toen vooral als die popzangeres die begonnen was als actrice in de Australische soap Neighbours en die hoorde tot de stal van producers Stock, Aitken en Waterman (die ons ook Rick Astley "schonken"). Ze had al eens een duet opgenomen dat succesvol was maar dat was met een soortgelijke artiest, Jason Donovan (Especially for you).
Het was niet helemaal duidelijk voor velen wie hier het grootste risico nam: Kylie die een donkere song bracht of Nick Cave die zijn credibility onder de muziekliefhebbers van alternative (en doorgaans ook haters van commerciële muziek) dreigde te verliezen. Uiteindelijk bleek het beiden geen windeieren te leggen: Cave bereikte ineens een veel groter publiek en Kylie Minogue wist er een nieuwe muzikale start van te maken die met Fever in 2001 een hoogtepunt zou beleven (en een single als Can't get you out of my head).
Where the wild roses grow - Nick Cave & The Bad Seeds featuring Kylie Minogue
Hoe ik Einstürzende Neubauten leerde kennen, kan je hier nog eens lezen onder het stukje over hun album Haus der lüge. De Duitse band maakt experimentele muziek (en dat mag je zeker in hun beginperiode héél letterlijk nemen) en het laatste wat je van hen zou verwachten, is een mooie popsong. Toch is nét dat wat Stella Maris is, dat op hun zevende studioplaat Ende neu uit 1996 staat. Het is een mooie, dromerige, romantische song waarop de Duitse zangeres en actrice Meret Becker een duet zingt met Blixa Bargeld.
Waar ik tot dan toe Duits vaak nogal hard (tot zelfs vrij agressief, maar dat kan ook aan oorlogsfilms liggen) klinken vond, toont deze song bovendien ook hoe mooi het Duits kan klinken en zacht.
Stella maris - Einstürzende Neubauten
Op 4 september 1995 namen diverse Britse en Ierse bands op één dag tijd een album op (Help) om fondsen te werven voor War Child, dat hulp bood in oorlogsgebied zoals toen Bosnië-Herzegovina. De lijst van deelnemende bands is behoorlijk indrukwekkend: Blur, Oasis, The Stone Roses, Radiohead, Massive Attack, Manic Street Preachers,... Eén naam springt er wel wat uit: het onbekende One World Orchestra. Die brengen een drum 'n bass-geïnspireerde cover van het thema uit de film The magnificent seven. Eveneens te horen op deze song is de Servische DJ Fleka van het radiostation B52. Het station zou de song later gebruiken als jingle en het zou uitgroeien tot een protestsong tegen Milosevic. Vooral de tekst "Humans against killing, that sounds like a junkie against dope" vond ik opvallend en geniaal eigenlijk.
One World Orchestra zou een project blijken van het duo The KLF. Voor wie geïnteresseerd is in deze toch bijzondere band, raad ik het boek The KLF: chaos, magic and the band who burned a million pounds aan, dat ik hier al besprak.
The magnificent - One World Orchestra
In de periode dat ik bij Music Mania in Gent heel veel platen kocht, liet ik me soms verleiden tot een aankoop van een artiest die ik helemaal niet kende, op basis van de hoes en/of het kaartje van Music Mania dat erbij zat met heel beknopte info of aanprijzing (soms niet meer dan "fantastische plaat van Afrikaanse blueslegende"). Zo belandde de vinyl plaat The river van Ali Farka Touré in mijn uitgebreide collectie. Ali Farka Touré is een Malinese bluesmuzikant, die meestal in lokale talen als het Peul zingt. Nu wist ik natuurlijk wel al dat de Amerikaanse blues zijn roots heeft bij Afrikanen die als slaven naar Amerika kwamen om er op de plantages te werken, maar nooit eerder hoorde ik zo duidelijk die Afrikaanse wortels als op die plaat.
Sindsdien heb ik me wat verder verdiept in de Malinese muziek en zo stootte ik ook op Boubacar Traoré. Die artiest was vanaf de vroege jaren zestig tot 1968, toen president Keita afgezet werd, erg populair. Omdat hij echter geassocieerd werd met diens regime, kwam hij nog amper aan bod in zijn thuisland en hij verhuisde uiteindelijk naar Frankrijk, waar een Britse producer een bandje met een registratie van één van zijn optredens ontdekte en ervoor zorgde dat hij uiteindelijk in 1990 zijn eerste plaat kon uitbrengen. Zo werd hij alsnog vrij succesvol en zijn meest recente plaat dateert uit 2017. Hij werd trouwens vermeld in het prachtige boek Mali blues van Lieve Joris en dat inspireerde een Zwitserse regisseur tot het maken van de film Je chanterai pour toi met en over hem.
Ali Farka Touré is ongetwijfeld één van de bekendste Afrikaanse artiesten en wordt beschouwd als een pionier van de desert blues. Hij stierf in 2006. Hij werkte onder meer samen met Ry Cooder (op de plaat Talking Timbuktu) en is prominent te zien in Feel like going home, de documentaire die Martin Scorsese maakte over de roots van de blues en die het eerste deel zou vormen van zevendelige reeks The blues: a musical journey waarin ook andere regisseurs aspecten van de blues belichtten.
De gekozen song is een samenwerking van die beide artiesten, zoals te zien in Je chanterai pour toi.
Duna ma yelema - Boubacar Traoré & Ali Farka Touré
In mijn mailbox krijg ik veel aankondigingen en promomails van (veelal onbekende) artiesten en heel soms zit daar een pareltje tussen dat ik anders nooit had leren kennen. Zo verging het ook in 2009 toen de Canadese band In-Flight Safety me liet kennismaken met hun album We are an empire, my dear. Ik was meteen helemaal weg van hun muziek, opgenomen in een leegstaand schoolgebouw in Nova Scotia. Ik postte erover en we mailden wat heen en weer en uiteindelijk mocht ik zelfs een wedstrijd hosten op mijn blog waarbij je één van de twee CD's die ze mee doorstuurden van hun plaat kon winnen.
De song die ik koos voor de challenge, is overigens ooit gebruikt in de tv-serie The office (US). Ik koos hem ook in mei 2009 als "lied van de week". Of de band nu nog actief is, is wat onduidelijk. Hun meest recente release (de EP Stockholm) dateert toch ook alweer van 2016 maar gelukkig hun laatste Facebook-post van vorig jaar. Maar dit prachtnummer zal voor altijd blijven bestaan en het zou zo fijn zijn als meer mensen dit nummer zouden kennen en omarmen.
Model homes - In-Flight Safety
Nee, Luca Brecel, deze song gaat niet over jou. The Tragically Hip grijpen in dit nummer terug naar beelden die nostalgie oproepen aan die wonderlijke jaren als kind en puber waarin je op ontdekking gaat in de wereld. Het gaat over een jongen en een meisje die de ontdekkingstocht samen maken. In de oorspronkelijke versie was de tekst zelfs explicieter en erotisch getint, maar omdat Gordon Downie, de zanger, zich door de bandleden liet overtuigen dat zijn bedoelingen misbegrepen zouden worden door het shockerende effect van sommige woorden, herschreef hij het nummer tot de versie die we nu kennen en die algemener klinkt.
Jaren nadat dit nummer uitgebracht werd, zag ik de band live aan het werk in de Brusselse AB. Iemand had zo'n LED-scherm mee waarop de hele tijd Lake fever te lezen stond. Omdat ik dat nummer niet kende, vroeg ik me het hele optreden af of ik aan zijn reactie zou merken dat ze het nummer brachten of niet. Ik meen me niet te herinneren dat ze het gespeeld hebben, overigens, al herinner ik me van dat concert sowieso niet al te veel.
Ahead by a century - The Tragically Hip
Vandaag is het 1 april. April Fool's Day in het Engels, "verzenderkesdag" heette dat vroeger bij ons (of misschien wel nog steeds). Het is de dag waarop je een grap uithaalt met anderen, bij voorkeur één die hen ergens naartoe doet gaan waar ze helemaal niet moeten zijn. Al zolang ik weet, betekende het een hele dag op je hoede zijn en kritisch luisteren naar wat precies gezegd of gevraagd werd en je afvragen of de boodschap wel realistisch was of niet. Ook de media (kranten, radio, TV) deden gretig mee en speelden in op impulsiviteit van lezers/luisteraars/kijkers bij iets wat sterke emoties opriep (en actueel was) of waar men een onverwacht groot voordeel mee kon doen. Helaas beperken sommige media zich het laatste decennium tot valse berichten waarbij je niet echt iets moet doen maar die je ten onrechte gelooft of niet. Ik denk niet dat dat verstandig is in deze tijden van fake news en al bij al lage mediawijsheid. En waar vroeger in het bericht dat je ergens heen stuurde, nog wel aanwijzingen zaten dat het de aprilgrap was, gaat het nu meestal om een onecht nieuwsbericht dat eigenlijk niet te onderscheiden valt van de echte.
We beginnen deze challenge dan ook met een song waarin humor zit. Humor bestaat natuurlijk in vele vormen en wat ik grappig vind, hoef jij niet noodzakelijk grappig te vinden. Eén van de artiesten waarvan ik wel hou van zijn nummers, is Hugo Matthysen, die een absurditeit in zijn teksten injecteert die hen vaak erg grappig maakt. In Blankenberge bezingt hij de Vlaamse kuststad als een volleerde fan, maar dan wel zo tongue in cheek dat iedereen begrijpt dat ze allerminst zijn bewondering wegdraagt.
Blankenberge - Hugo Matthysen
Je kan het album hieronder volledig beluisteren en hier kopen via haar Bandcamp-pagina of hier via haar site:
Beluister hieronder het volledige album dat je ook hier kan kopen via de site van Dustin O'Halloran of hier via de site van Deutsche Grammophon:
Dit zijn de 30 dagcriteria:
Ik werkte op een school voor buitengewoon lager onderwijs als orthopedagoog toen mijn zoon geboren werd. Ik had er al een tijdje een deeltijdse job, die ik combineerde met een andere deeltijdse job in een andere school voor buitengewoon lager onderwijs, want zo gaat dat vaak als je start in het onderwijs. Die andere deeltijdse job was weggevallen en bij ons op school vertrok de halftijdse administratief medewerker. Gezien ik weinig administratieve vaardigheden heb en dat integendeel altijd mijn werkpunt was als orthopedagoog, valt het moeilijk te verklaren waarom ik de directie voorstelde dat ik die administratieve functie zou overnemen zodat ik in totaal een voltijdse job op dezelfde school had. Mijn overtuigingskracht is dan wél weer één van mijn sterktes, want die was bereid het een schooljaar te proberen.
Het werd geen succes: we raakten achterop met de schooladministratie, het was een verhaal van vallen en opstaan en veel fouten maken, waardoor soms de leerkrachten die niet vast benoemd waren, dreigden niet op tijd betaald te raken (en ikzelf ook trouwens) en na dat jaar besloten we samen dat het niet echt voor herhaling vatbaar was. In die periode luisterde ik tijdens de uren van mijn administratief werk op de computer naar KinkFM, een Nederlands radiostation dat je zou kunnen vergelijken met Studio Brussel maar dan beter. Ik leerde er heel wat fijne bands kennen, zoals de beginnende Editors, Band Of Horses en ook die ene Drenthse artiest die in zijn dialect zong over Annelie. Het was een simpel liedje over een jeugdliefde, vol weemoed en mededogen met wie we als jongere zijn.
Diezelfde Daniël Lohues heeft bijna twintig jaar later weer mijn aandacht getrokken met zijn nieuwe plaat Nou. Dat is al zijn veertiende worp, waar Allenig (waar Annelie) op stond zijn debuut was. Tussenin ben ik hem helemaal uit het oog verloren: zangers die in een Oost-Nederlands dialect zingen komen nu eenmaal weinig aan bod in onze Vlaamse media.
Dat is misschien wel jammer want alvast Nou is een fijne, complex- en pretentieloze plaat. Net als bij onze dialecten moet je aanvankelijk even moeite doen om te begrijpen wat hij zingt, daarna wordt het echt wel de moeite waard.
Als ik songs moet selecteren die je zeker een luisterbeurt moet gunnen, kom ik uit bij het door een eenvoudig klassiek pianoriedeltje gedragen De dag dat 't mooi weer weud, de bekentenis Ik heb 't doan, 't Komp de Hondsrug niet over dat een geruststelling is waarvoor je wel een beetje de Nederlandse geografie moet kennen en het uptempo De Emmenaar en de olifant. Ook de andere liedjes zijn kleine, wat kleinkunstige pareltjes die in hun miniatuurvertellingetjes universele verhalen omsluiten.
Als je ziet en hoort welke Vlaamse artiesten hier wél behoorlijk wat airplay krijgen, dan verdient iemand als Daniël Lohues dat zeker ook. Mis dus zeker deze kans niet om bij de eersten te zijn die kennisgemaakt hebben met zijn muziek.
Je kan het album hieronder volledig beluisteren en hier kopen via zijn website:
Beluister hieronder de volledige playlist:
Je kan het album hier kopen via de site van Cluster Park of via de Bandcamp-pagina van Antler Records.
Je kan het volledige album hieronder beluisteren:
