30 juni 2015

Twintig parels per maand: juni 2015


Hier zijn ze weer, de twintig parels voor deze maand. Geniet ervan:
  1. I let love in - Nick Cave And The Bad Seeds: we beginnen meteen met één van de hoogtepunten van misschien wel het beste album dat Nick Cave ooit maakte. Alleen al die openingszin: "Despair and deception, love's ugly little twins, came a-knocking on my door, I let them in"
  2. Loom of the land - The Walkabouts: dit is eigenlijk een cover van een song van Nick Cave. Het album Satisfied mind was mijn eerste kennismaking met The Walkabouts
  3. Please read the letter - Robert Plant and Alison Krauss: Robert Plant, van Led Zeppelin, en Alison Krauss, zorgen voor schitterende duetten die bewijzen dat een artiest na een legendarische band ook nog op eigen benen een schitterende muzikale carrière kan uitbouwen
  4. Burning just fine - Canvas Blanco: Utrechts americana die ik hier al eerder in het zonnetje zette
  5. Harper Valley P.T.A. - Jeannie C. Riley: onderweg naar Den Haag voor de Corbijntentoonstelling (her)ontdekt
  6. There's a tear in my beer - Hank Williams: geweldige songtekst van de man die country naar een hoger niveau tilde
  7. Are you a big boy DJ - Si Begg: iets helemaal anders is deze geweldige dancetrack van Si Begg
  8. Their law - The Prodigy featuring Pop Will Eat Itself: het hoeven niet altijd de bekende hits te zijn (al was dit eveneens een single) om te bewijzen dat The Prodigy fantastische songs heeft uitgebracht
  9. Cash flow - Major Lazer: ook bij deze artiest koos ik voor een minder voor de hand liggend nummer
  10. Easy - Son Lux: ik reviewde onlangs het nieuwe album van Son Lux, dat alweer een pareltje is. Deze song komt uit het vorige album, Lanterns, dat ik overigens ook ooit reviewde
  11. Drink the elixir - Salad: op een barbecue bij vrienden van mijn lief hoorde ik dit nog eens terug. Het moet echt van de jaren 90 geleden zijn...
  12. A good idea - Sugar: ik las de biografie van Bob Mould en dus mocht dit niet ontbreken
  13. Another morning stoner - ...And You Will Know Us By The Trail Of Dead: één van de hevigste concerten die ik ooit zag op Pukkelpop, was van deze band. Het was die editie het enige dilemma waar ik voor stond: dit of Sonic Youth dat Daydream nation speelde. Hoewel ik niet weet hoe goed Sonic Youth was, heb ik er geen spijt van gekregen
  14. Liberty - Kitchen And The Plastic Spoons: uit de geweldige verzamelaar Killed by deathrock vol. 1 op het Sacred Bones label
  15. Stand by me - Cassius Clay: werkelijk hilarisch is de plaat I'm the greatest van Cassius Clay (uit 1963!), die vooral bestaat uit zijn geestige uitspraken (gespeend van enige blijken van bescheidenheid overigens) over zijn tegenstander Sonny Liston die hij de wereldtitel afhandig zou maken in 1964. Er staat ook deze cover op van Stand by me van Ben E. King
  16. Tired of being alone - Al Green: en we zitten meteen in gloedvolle soul met deze klassieker
  17. The devil ain't lazy - Pokey LaFarge: deze man zag ik live, zoals je hier kan herlezen. Klinkt heel oud maar is eigenlijk een jonge muzikant die deze plaat slechts 2 jaar geleden uitbracht
  18. Who do you love (live) - The Doors: de dubbele live-verzamelaar In concert laat zien hoe goed The Doors wel moeten geweest zijn live en dat hoor je al in dit fantastisch opgebouwd nummer
  19. You're gonna miss me - The 13th Floor Elevators: voor wie wil weten waar de roots van psychedelica liggen, raden we deze band aan
  20. Dankzij de dijken - Frits: Frits, dat is de samenwerking van Freek De Jonge met The Nits, en hier brengen ze de bekend geworden vertaalde cover van In the Dutch mountains

26 juni 2015

Gelezen (76)

See a little light - Bob Mould


Bob Mould was de zanger van Hüsker Dü en Sugar en heeft intussen heel wat solo-albums uitgebracht, alsook met heel wat beroemde muzikanten samengewerkt. Zijn autobiografie is dan ook heel interessant om lezen. Daarin belicht hij niet enkel zijn muzikale avonturen en exploten, maar hij heeft het ook uitgebreid over zijn homosexualiteit en de moeite die hij had om een goede balans in de omgang ermee te vinden. Al bij al is dit een boeiend, leerrijk boek dat vlot genoeg geschreven is om (ook al is het in Engels, ik denk niet dat het al vertaald is in het Nederlands) het leestempo hoog genoeg te houden.

Match of death - James Riordan


James Riordan, een ex-voetballer en journalist die heel wat boeken over de verhouding tussen sport en politiek schreef, vertelt in dit amper 150 bladzijden tellend boekje over een voetbalmatch tussen Dinamo Kiev en een Duitse selectie, in 1942, in volle Wereldoorlog II dus. Wanneer de Duitsers goed oprukken en het moraal bij leger en bevolking zienderogen zakt, heeft Staling het plan opgevat dat moraal op te krikken door te tonen dat de Russen kunnen winnen van Duitsland, al is het in het voetbal. Een match tussen beide partijen zal uitgezonden worden op de Russische radio en om te verzekeren dat de Russen winnen, vindt de match (maar dat weten de luisteraars niet) plaats in een gesloten stadion in Moskou i.p.v. in Kiev (wat iedereen moet denken) en zijn de Duitsers eigenlijk Russische "acteurs" die moeten verliezen. Hitler komt hierachter en plant zelf een match tussen een Duitse ploeg en de plaatselijke grootheid uit Kiev, FC Dinamo. Hij laat een eliteteam uit Berlijn overvliegen en bovendien krijgen de Oekraïnse spelers de niet mis te verstane boodschap "you lose, you live... you win, you die". 
In het boek volgen we de gebeurtenissen vanaf het Duitse bombardement op Kiev tot net na de match vanuit het standpunt van één van de jonge spelers. Het onderhoudend verhaal lijdt een beetje onder de wel erg zwart-witte karakterisering van de personages: zowat alle Duitsers (met één uitzondering) zijn doortrapt en slecht (we krijgen een soort karikaturale Hitler beschreven aan de tafel met zijn raadgevers) en de goeien bezitten niets dan kwaliteiten. Maar voor de rest is dit een prima, onderhoudend, vlot leesbaar boek over een voetnoot uit de geschiedenis die toch weet te boeien.

Onderworpen - Michel Houellebecq


Vooraf was er heel wat te doen over dit boek van Michel Houellebecq, één van mijn favoriete hedendaagse schrijvers. Zijn boek speelde zelfs een rol in de aanslag op Charlie Hebdo. In dit boek immers schetst de auteur Frankrijk in 2022, waarin een moslimpoliticus kans maakt de presidentsverkiezingen te winnen. Wie verwacht had dat Houellebecq als een wilde om zich heen zou slaan en trappen naar de moslims of de islam zou beledigen, is er eigenlijk aan voor de moeite. Wat hij portretteert, is een Moslimbroederschap (zo heet de partij van de kandidaat) die we een weliswaar conservatieve, maar ook gematigde islam zouden kunnen noemen. Bovendien wijst de schrijver erop dat er al bij al niet zo veel vernieuwends of baanbrekend aan is, en de impact op het dagelijkse leven is er ontegensprekelijk, maar die valt -afgemeten aan wat je, onder meer op basis van de hele heisa, zou verwachten- eigenlijk best mee.
Ik stelde mezelf de vraag wat het is wat me zo aantrekt in de boeken van Houellebecq. Sinds ik bij Paul Verhaeghe las hoezeer deze Franse auteur erin slaagt het neoliberale dogma te fileren en bloot te leggen, snap ik al beter zijn boeken en het is nog steeds mijn plan de boeken die ik ervoor las van hem, te herlezen. En met dit boek besefte ik ook dat Houellebecq naar mijn gevoel de schrijver is die er het best in slaagt om meedogenloos dat neoliberalisme door te trekken tot in zijn absurditeit en tot in elk aspect van het leven, waardoor zijn boeken vaak ook zo pessimistisch zijn. En dat pessimisme hangt natuurlijk samen met het feit dat hij geen alternatief aanreikt, maar de gruwel doortrekt zonder hoop op verlossing. Het resultaat is steevast, ook in dit boek, enorm grote eenzaamheid en een soort liefdeloosheid die amper te verzachten valt. Zowat de eerste helft van dit boek, dat als hoofdpersonage een professor literatuur heeft die gespecialiseerd is in de schrijver Joris-Karl Huysmans, beslaat net die onmetelijke eenzaamheid en de vruchteloze pogingen tot liefde, zelfs tot genot. Ook het hedonisme, die ontembare zucht naar genot, krijgt immers bij Houellebecq steevast een veeg uit de pan.
En toen daagde het me: in alle boeken die de huidige wereld een spiegel voorhouden, mis ik de verbeelding van een ANDERE wereld, een alternatief, een hoopvol ideaal om naar te streven, meer dan alleen maar het afwijzen van wat er nu is, maar het daadwerkelijk (zelfs al is het, zoals gebruikelijk in boeken, maar een verbeelding) vorm geven van een nieuwe wereld, een andere manier van ons verhouden tot elkaar, een radicaal andere samenleving. Welke schrijver slaagt dáár in, vraag ik me af...
 
Eis het onmogelijke - Slavoj Žižek


En zo zijn we eigenlijk naadloos bij Slavoj Žižek beland, een filosoof die door velen op handen gedragen wordt als een icoon in het linkse denken. Nu er een boek van hem uitgebracht is bij Leesmagazijn, leek me dat de ideale gelegenheid om eens te lezen wat hij te zeggen heeft. Aanvankelijk lijkt hij goede vragen en goede ideeën op te werpen, zoals wanneer hij beweert dat het erg moeilijk is om ons een andere wereld, met een andere ideologie dan de heersende (momenteel het neoliberalisme) voor te stellen. En hij waarschuwt dat we al te makkelijk in de val trappen om te denken dat iedereen dezelfde basiswaarden deelt: volgens hem zijn er immers altijd ook mensen voor wie in het huidige bestel niets te winnen valt en die dus bereid zijn om te gaan voor een drastische verandering. Hij geeft het voorbeeld van de jaren 30, toen men dacht dat Hitler wel zou bijdraaien maar uit het oog verloor dat miljoenen Duitsers eigenlijk amper iets te verliezen hadden en hun geloof in de heersende wereldorde en de heersende waarden verloren waren, omdat ze in de praktijk geen deel hadden aan dat alles en het dus zonder risico overboord konden gooien.
Helaas, wanneer in dit vraaggesprek dat het boek eigenlijk is, aan Žižek gevraagd wordt welke andere wereld we ons dan mogen of moeten verbeelden als tegenhanger van de neoliberale wereld van vandaag, komt er allesbehalve een duidelijk antwoord. Integendeel, we krijgen antwoorden die vol verwijzingen zitten naar allerlei filosofische theorieën waarmee ik niet vertrouwd ben dat ik het boek uiteindelijk opzij heb gelegd, met het idee dat ik "te dom" ben om dit allemaal te begrijpen (of minstens, dat ik onvoldoende voorkennis in de filosofie bezit om zijn uiteenzettingen te kunnen volgen).
En toen stuurde een vriend me deze link door: misschien ligt het toch niet aan mij?

25 juni 2015

Lied van de week: week 26 - 2015

Asleep in the deep - Mastodon



Intelligente metal, het bestaat. En Mastodon mag gelden als een vertegenwoordiger. In augustus is de band te zien op Pukkelpop. Dit is alvast hun nieuwe single, uit het al even nieuwe album Once more 'round the sun
Ik betwijfel of de poezenliefhebbers onder de lezers dit een schattige clip gaan vinden...

Je kan het album hier bestellen.

Lyrics:



The moment you walked in the room, my friend
The demons, they all went away
Be careful, they're only asleep for a while
Pretending there's nothing to say
Throw salt in all the corners here
Make sure you watch him leave
Build up the walls around this house
And dig out the rot in the floor
Block out the entrance with brick and stone
And mortar that's made from coal
Crawl into this hole I've made
Transform these feelings of fear
I'm on fire (say you'll remember her voice)
And I can't get you out of my mind
I'm on fire (say you'll remember her voice)
And I can't get you out of my mind
Loose lips have fallen on deaf ears
Loose lips have fallen on blind eyes
An ocean of sorrow surrounds this home
I hope that we make it to shore
As time chips away at the fortress walls
It seems that we weathered the storm
The sun begins to show itself
Revealing victory
I'm on fire (say you'll remember her voice)
And I can't get you out of my mind
I'm on fire (say you'll remember her voice)
And I can't get you out of my mind
I'm on fire (say you'll remember her voice)
And I can't get you out of my mind
I'm on fire (say you'll remember her voice)
And I can't get you out of my mind
Loose lips have fallen on deaf ears
Loose lips have fallen on blind eyes
I'm on fire (say you'll remember her voice)
And I can't get you out of my mind
I'm on fire (say you'll remember her voice)
And I can't get you out of my mind
I'm on fire (say you'll remember her voice)
And I can't get you out of my mind
I'm on fire (say you'll remember her voice)
And I can't get you out of my mind

22 juni 2015

Son Lux


Anderhalf jaar geleden wist Ryan Lott, de man achter Son Lux, ons danig te bekoren met zijn derde plaat Lanterns. Vorig jaar bracht hij een soundtrack uit en nu is er de release waar we reikhalzend naar uitkeken: het vierde reguliere album. Bones, de titel, klinkt zo afgemeten en no nonsense dat we geen seconde konden wachten om die play-toets in te drukken.
Hoewel de korte opener Breathe in gefrons opwekt, zijn we heel tevreden met wat Son Lux ons verder aanbiedt. Want daarna volgen knutselwerkjes zoals we van de man gewoon zijn, waarin verleden en heden als voorheen versmelten tot een uniek geluid. Daarbij benadert de Amerikaan de ene keer popsongs inclusief fijne melodie en aanstekelijke refreinen, zoals in Flight en This time. In een lied als You don’t know komt dubstep dan weer om de hoek kijken en White lies eindigt geheel in chaos. I’m the others klinkt alsof Damon Albarn meezingt. Your day will come is het eerste rustpunt, al gaat het tempo daarna sowieso wat lager. Onze persoonlijke favoriet is Now I want, een slim opgebouwd nummer waarin de arrangementen kraakhelder en verrassend sober overkomen. Afsluiter Breathe out is de tegenhanger van het opener, doch weet wel te bekoren.
De hele plaat lang krijgen we eigenlijk precies datgene wat we verwachten van Son Lux. De muziek zet de lijn van het bejubelde Lanterns verder, altijd is er wel een hoek af en dat strekt de eenmansband tot eer. Wij kijken dan ook uit naar de passages op de zomerfestivals en de zaalshows in het najaar.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het volledige album:

17 juni 2015

Lied van de week: week 25 - 2015

Dream lover - The Vaccines



Coole clip, zeg, bij dat nieuwe nummer van The Vaccines. En de muziek mag er ook zijn!

Je kan het album English graffiti hier bestellen.

Lyrics:

Dream they call desire
Like it matters
It doesn’t matter much to me
If I seem begrudging
Or on another planet
Actually


With a hollow embrace
Let’s go back to your place
Uncover a lover
You cannot replace


When I shut my eyes
I got another
Dream lover
Somewhere in the dark
I got another
Dream lover


When you’re on my mind
I kinda like it
Asleep, but for real
(If you) Think outside the box
Then everybody
Could help their appeal


With a hollow embrace
Let’s go back to your place
Uncover a lover
You cannot replace


When I shut my eyes
I got another
Dream lover
Somewhere in the dark
I got another
Dream lover


Dreamin’ dreamin’ lover yeah
Dream lover
With a hollow embrace
Let’s go back to your place
Uncover a lover
You cannot replace


When I shut my eyes
I got another
Dream lover
Somewhere in the dark
I got another
Dream lover


Dreamin’ dreamin’ lover yeah
Dream lover
Dreamin’ dreamin’ lover yeah
Dream lover

16 juni 2015

William Fitzsimmons


Tien jaar lang al brengt William Fitzsimmons ons mooie, ingetogen en pakkende platen. Zijn recentste wapenfeit is het zeven nummers tellende en amper vijfentwintig minuten durende Pittsburgh. Wij raken luisterbeurt na luisterbeurt meer verslingerd.
Het begint al met typisch gitaargetokkel zoals je dat van singer-songwriters mag verwachten op I had to carry her (Virginia’s song). Tristesse en liefde klinken door en worden draaglijk gemaakt door het wat speelser motiefje op piano of keyboards dat doorheen deze song terugkomt. Eerder al werden liedjes van deze Amerikaan in de serie Grey’s anatomy gebruikt, en je kan je zonder problemen scènes in diverse tv-programma’s voorstellen waarvoor dit een geschikte soundtrack zou vormen. De feel in Falling on my sword zit vanaf de eerste noten al anders, al is ook hier vrolijkheid allesbehalve de boventoon. De modernere instrumentatie in Better maakt je als luisteraar echter al een tikje opgewekter, al laat de bebaarde zanger eens hij zijn mond opendoet de illusie meteen verdwijnen dat hier een optimistisch zomerliedje zal weerklinken, de titel ten spijt.
De titelsong zal in september een ideale omgeving als het radio-programma Duyster node ontberen. Ook Beacon hoort daar duidelijk thuis. In feite geldt dit natuurlijk voor de hele plaat. Het is aan jou om in je woonkamer de ideale biotoop voor deze nummers te creëren. Matter groeide intussen uit tot onze persoonlijke favoriet. Wie deze song onder de huid te kruipen, raakt er nooit meer vanaf. Komt dat door het drumritme dat op de achtergrond voor houvast zorgt, of zijn het de spaarzame instrumentatie en de less is more-zang die een maximaal effect opleveren? Hoe goed het afsluitende Ghosts of Penn Hills ook is (en vergis je niet wat de intrinsieke kwaliteiten ervan betreft: die zijn dik in orde), feit blijft wel dat het na Matter toch een beetje minder klinkt. Wat ons betreft, hadden beide nummers beter van plaats gewisseld in de volgorde.
Voor wie William Fitzsimmons nog niet kende, is Pittsburgh de ideale verwelkoming en kennismaking. De korte duur nodigt uit om de repeat-toets eens wat vaker te gebruiken en dat is precies wat deze plaat nodig heeft om tot volle wasdom te komen. Onze muziekdokter zou dit album zonder aarzelen drie maal per week voorschrijven aan zijn patiënten.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het volledige album:

 

12 juni 2015

Gespot voor u: Canvas Blanco



Je zou het niet zeggen, maar Canvas Blanco komt uit Utrecht. De americana die Jozua Koffeman en zijn vier kompanen maken, situeer je immers bij een eerste beluistering aan de overkant van de oceaan. Geniet van Call me lucky fat or skinny, dat je via de Bandcamppagina kan bestellen. Beluister hieronder alvast het album:



10 juni 2015

Lied van de week: week 24 - 2015

One great song and I could change the world - Swim Deep


Eerst lijkt het een gewoon popnummer, maar wat in het refrein gebeurt is verbazingwekkend. Swim Deep slaagt er ineens in om je te verrassen met een arrangement dat druk aandoet maar toch niet echt inboet aan toegankelijkheid. Deze band uit Birmingham is dan ook een ontdekking voor mij.

Je kan het album Mothers, waarop dit nummer zal staan, alvast hier bestellen. De release is pas in september.

Lyrics:

Have I said why I love the sunrise? 
It's 'cause it's only gonna get lighter. 
Feels different than paradise 
Is this love? 
Have I said why I love the sunrise? 
It's 'cause it's only gonna get lighter. 
Feels different than paradise 
Is this love? 
If my touch is real then so's my dream. 
I'm an extremist when I hear my wolf howl. 
When I'm coming down bless my frown I don't mean it. 
It's a mad mad morning when my melody is in vogue. 
It's a sad sad dawning when my brothers and sisters seem to go. 
I know I don't talk about disaster. 
All my days I need to laugh! 
I'm being told to make it faster. 
That was my idea I already said. 
Will my mantra heal when I finally feel enthusiastic 
Around my ivorys? 
I don't usually move like I've moved here. 
Have I said why I love the sunrise? 
It's 'cause it's only gonna get lighter. 
Feels different than paradise 
Is this love? 
One great song and I could change the world. 
One broken heart and the wind couldn't tell me which way to go. 
One glass of bad bad wine and I'll be out on the road singin' 
One great song song and I could change the world. 
Have I said why I love the sunrise? 
Have I said why I love the sunrise? 
It's 'cause it's only gonna get lighter. 
Feels different than paradise 
Is this love?

06 juni 2015

Gelezen (75)

Voetnoot 2 - Arnon Grunberg



Dit is een verzameling dagcolumns uit De Volkskrant, die door hun bondigheid natuurlijk heel vlot lezen, maar tegelijk ook te weinig laten zien hoe Grunberg nu echt denkt over onderwerpen. De "aforismen" onderaan hebben doorgaans geen uitstaans met de column, dus het is een beetje vreemd hoe die erbij staan, maar zij laten in ieder geval een behoorlijk cynische Grunberg zien, die het pessimisme van Houellebecq lijkt te delen. Enkel over "illegalen" is de visie van Grunberg wél duidelijk.
Al bij al dus vooral vlot leesbaar, maar met te weinig inhoud om echt te bekoren.

Nooit meer slapen - Willem Frederik Hermans


Ik las eerder enkel nog maar Het behouden huis van Willem Frederik Hermans en dus is Nooit meer slapen de eerste volwaardige roman van deze schrijver. Maar wat een genot was het om dit boek te lezen. Bovendien was deze editie erg handig, in een formaat dat makkelijk in de hand past maar ook in de jaszak en dus overal mee naartoe kon zonder problemen.
Alfred Issendorf, een pas afgestudeerde geoloog wiens vader ooit bij een val tijdens een beklimming om het leven kwam, gaat in Noorwegen op zoek naar bewijs om een betwiste, baanbrekende theorie te staven. Niet alleen lijkt er tegenwerking te zijn (of dat zo is, komen we nooit te weten, want we horen enkel de veronderstellingen die het hoofdpersonage maakt), bovendien blijkt het mooie Noorwegen ook bijzonder bar te zijn voor wie het daar als Nederlandse jongen niet gewoon is. Hermans schrijft een mooie roman over dromen en verwachtingen, het noodlot, doorzettingsvermogen, onwetendheid,... Bovendien is dit allemaal zo vlot leesbaar dat je als gek door de bijna 500 pagina's vliegt.

05 juni 2015

Deuil


Twee songs slechts telt het album Shock/Deny van het Luikse Deuil. Dit vierkoppige gezelschap vertaalt verlies en rouw in rauwe vijandigheid, die als een deken over de songs hangt."Deuil" is overigens het Franse woord voor een gevoel en een reactie van verdriet na het verlies van een dierbare. Het wordt ook gebruikt om het proces aan te duiden dat moet leiden tot het aanvaarden van het verlies.
Beide songs duren ongeveer een kwartier. In Shock hou ik enorm veel van de bastonen die een stevig fundament voor het nummer leggen. Voorbij de helft wordt wat meer afwisseling gebracht in de melodie die eroverheen gedrapeerd wordt. Deny vist uiteraard in dezelfde vijver waar sludge, doom en black metal in zwemmen, maar begint wat subtieler. Toch valt ook hier vooral dreigende muziek te horen die na zes minuten losbarst in een machinegeweersalvo van riffs. Naar het einde toe komen we dichter bij verdriet en verlaat de band het pad der tristesse.

Beluister hieronder het volledige album, dat je via Consouling kan kopen. Op hun Bandcamp kan je overigens ook de vorige release beluisteren.

04 juni 2015

Great Mountain Fire




Op het debuut Canopy van Great Mountain Fire stonden enkele fijne singles en voor de rest vond de reviewer van Indiestyle dat het album wel aanslaat, maar nog niet inslaat. Er werd hier dus uitgekeken naar een opvolger die dat wel zou doen. De vraag die we vandaag beantwoorden, is dan ook of Sundogs daarin slaagt.
Voor een onomwonden “ja” of “nee” verwijzen we je naar de laatste regels van deze bespreking, want de spanning houden we er toch even in. De Brusselaars verdienen immers met hun tien nieuwe songs meerdere luisterbeurten eer de volle rijkdom van deze plaat zich aan ons ontvouwt. De synthesizers zijn opnieuw prominent aanwezig en psychedelica, tegenwoordig een genre dat door vrijwel iedereen beoefend lijkt te worden, waart alomtegenwoordig als fijn stof doorheen alle liedjes. Hapklare brokken als Late lights of If a kid, de succesnummers uit de eersteling, zijn hier niet te bespeuren. Toch is de band muzikaal gegroeid. We horen een grotere diversiteit, zoals wanneer de funk toeslaat in The magic, en een verhoogde consistentie. Het levert een overheersende sfeer op die de saus bindt. Overigens, als we die zouden moeten omschrijven, denken we onwillekeurig aan “foute” soundtracks van softporno zoals Gert Wilden die met zijn orkest maakte en die in de hoogdagen van de retropop en lounge trendy waren in de hipste clubs van Gent en Antwerpen.
Het is overigens heerlijk toeven in het hoorbaar zonovergoten universum dat het vijftal oproept in Four-poster ride of You, shadow, een song die meer laidback klinkt dan een joints rokende rastafari die siësta houdt in een hangmat. Millions years of jetlag borduurt op een fijn riedeltje dat onder de huid gaat kruipen en beschikt over een refrein dat onweerstaanbaar genoeg uit het vaatje der pop tapt om uit te groeien tot het meest memorabele nummer van deze plaat. Iets minder zijn we te spreken voor het muzikaal tussendoortje Cap melos. Lost & found begint met een intro van anderhalve minuut, waarna de zang zich niet opdringt, maar discreet komt invallen. It looks perfect to me vat wat te vrijblijvend aan maar wordt gered door de toetsenist.
En dan nu het moment waarop je gewacht had (of waar je al eens naar gespiekt hebt): maakt deze plaat de verwachting waar? Nee, dat doet ze niet. Sundogs is teveel een groeiplaat om als een bommetje het zwembad in te duiken. Het is als kikkerdril, dat via stadia als kikkervisje en kikker alsnog kan uitgroeien tot een aantrekkelijke prins. Want Great Mountain Fire bewijst hier wel dat de Brusselaars een mooie groeicurve beschrijven.


Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.

Beluister hieronder het volledige album:


03 juni 2015

My Morning Jacket


Wellicht zal My Morning Jacket er nooit meer in slagen onze mond zo wijd open te laten vallen van verbazing en bewondering als toen ze Z uitbrachten, in hun gehele oeuvre volgens ons toch nog steeds hun meesterwerk. En dan vielen Evil urges en Circuital, de opvolgers, niet eens echt tegen. Vier jaar na hun laatste wapenfeit brengen de Amerikanen nu The waterfall uit.
Opvallend is dat het vijftal speelser klinkt in opener Believe (Nobody knows) dan we voordien gewoon waren. De classic rock die altijd al een substantieel deel uitmaakte van hun sound, is hier sterker aanwezig. Jim James en zijn kompanen kunnen echter ook nog steeds ingetogener folk uit hun mouw schudden, zoals Like a river en Get the point bewijzen, alsook psychedelica à la Tropics (Erase traces) en zeemzoete americana (Only memories remain). Die veelzijdigheid is hun grote troef en die speelt de uit Kentucky afkomstige band dan ook uit. Hitlijsten zullen ze er evenwel niet mee bestormen, tenzij er een gunstige wind een single van deze mannen op de juiste muziekredactie laat belanden. Big decisions zou nochtans niet misstaan in de rotatie van zenders als Studio Brussel of 3FM.
Het zevende album van My Morning Jacket stelt geen enkel moment teleur voor de muziekliefhebber die nu pas deze groep ontdekt. Wie hun vorige platen kent, mist wellicht het stapje voorwaarts dat fans telkens opnieuw verwachten. We durven niet meteen beweren dat Jim James zijn plafond bereikt heeft. Naar het schijnt zou er volgend jaar opnieuw een plaat verschijnen dus mogelijks, nu de band productiever lijkt te worden, komt het er alsnog van. Intussen genieten we toch van deze langspeler en kijken we uit naar hoe het potentieel van deze songs zich live ontwikkelt, bijvoorbeeld in het Rivierenhof.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het volledige album:



01 juni 2015

Lied van de week: week 23 - 2015

Go - Public Service Broadcasting



Over Public Service Broadcasting had ik het hier al eerder en nu is er een nieuwe single, Go, uit het album The race for space. Voor die plaat maakten ze gebruik van geluidsopnamen van NASA maar ook van de Sovjetruimtevaartdienst. Het leidt op deze single tot spannende muziek onder flarden historisch auditief materiaal.

Je kan het album The race for space hier kopen.