31 december 2014

Twintig parels per maand: december 2014


Voor deze laatste editie van 2014 heb ik gekozen om enkel nummers die dit jaar uitgebracht werden maar niet in mijn jaarlijstjes terug te vinden zijn, in de selectie op te nemen. Geniet ervan!
(en ik heb ervoor gekozen dit keer niet te veel uitleg te geven, gewoon de nummers met een link naar de website van de artiest)

  1. James Brown - Sinéad O'Connor with Seun Kuti
  2.  Head and heart - Luka Bloom
  3. Zephyr - Dans Dans
  4. White fire - Angel Olsen
  5. Lead me on - Joe Henry with Lisa Hannigan
  6. Rapunzel - The Ministry Of Wolves
  7. Shanghai freeway - Fatima Al Qadiri
  8. Red sex - Vessel
  9. Video girl - FKA Twigs
  10. Hotel - The Antlers
  11. The best day - Thurston Moore
  12. Nerve endings - Eagulls
  13. Oxygen feed - Viet Cong
  14. Son of a gun - Jungle
  15. Nude beach a go-go - Ariel Pink
  16. Reservoir - Metronomy
  17. Digital witness - St. Vincent
  18. Horizon - Real Estate
  19. Holding - Grouper
  20. Hafið - Samaris

Top albums van 2014: 10 - 1

En dan nu de ontknoping, maar wie goed opgelet heeft, kon die hier al lezen op Indiestyle.

10. Do to the beast - The Afghan Whigs



Greg Dulli en zijn kompanen hebben dit jaar nieuw materiaal uitgebracht en ik vond, zoals je hier kan lezen, dat het een haast perfecte synthese geworden is van hun vroegere kwaliteiten en de muzikale invloeden die ze sindsdien hebben opgeslorpt.

9. Music for undays - Various Artists



Ongeveer een jaar geleden interviewde ik in zijn huis, niet zo ver van waar mijn lief woont, Tim Beuckels, die aan het hoofd staat van Unday Records. Aanleiding was de compilatie die in februari zou verschijnen van het label. Daarop staan geen afleggertjes, maar juist haast allemaal songs die in opdracht voor de verzamelaar geschreven werden, door bands die al getekend waren door het label of waarvoor interesse bestond. Naast het feit dat vrijwel alles de hoge kwaliteit haalt die Unday Records nastreeft, duikt er een grote consistentie op tussen nochtans uiteenlopende artiesten. Hier kan je mijn recensie van deze compilatie nog eens herlezen.

8. Long sleeves cause accidents - Yuko



Eén van de bands die op die compilatie stonden en daarna nog een eigen album uitbrachten, is Yuko. Hun derde plaat wist uitstekend te overtuigen en is voor mij dé beste Belgische plaat van dit jaar. Wat ik ervan vind, kan je hier uitgebreider lezen.

7. Lament - Einstürzende Neubauten



Al sinds ik hen leerde kennen, ben ik in hoge mate geïntrigeerd geraakt door de Duitse band Einstürzende Neubauten. De plaat waarmee ik hen leerde kennen, is voor mij als muziekluisteraar één van de invloedrijkste geweest (zoals je hier kan lezen) en ze gaven het beste concert (eigenlijk 2 avonden na elkaar concerten) dat ik ooit zag in mijn leven (totnogtoe). Ook dit jaar zag ik hen opnieuw een superconcert geven toen ze Lament voorstelden, in opdracht geschreven naar aanleiding van de herdenkingen van 100 jaar W.O. I. Het levert een geweldig goed album op, één van hun beste van de laatste jaren. Wat en hoe vertelde ik onlangs al uitgebreider.


6. Heal - Strand Of Oaks



Zelden zag ik een dankbaarder artiest dan Timothy Showalter, de man achter Strand Of Oaks, tijdens zijn concert in Trix in Antwerpen eerder dit jaar. Hij was ook niet vergeten hoe Studio Brussel het eerste radiostation was dat een nummer van hem draaide ooit. Dit jaar bracht hij Heal uit, een plaat waarop hij er met hulp van J. Mascis (van Dinosaur Jr) in slaagde boven het niveau van zijn vorige, beloftevolle platen uit te stijgen, nét voor hij dreigde te verworden tot een eeuwige belofte. Mijn recensie van het album lees je hier.


5. Fuck off get free we pour light on everything - Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra



Ik las de voorbije jaren meerdere boeken die me meer inzicht verschaften bij wat er misgaat in onze huidige wereld en de soundtrack bij alle kwaadheid (en zelfs echt woede) die dat opwekt, werd dit jaar uitstekend geleverd door Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra zoals je hier kan herlezen. Een krachtige post-rock orkaan met intelligente teksten die onverbloemd de woede etaleren ten aanzien van graaiende bankiers en van een hebberige cultuur, overspoelt je, ondanks of misschien nét omwille van de schaarse rustpunten.


4. Royal blood - Royal Blood



Er was natuurlijk al de verschroeiende single Figure it out, maar er staat nog veel meer lekkers op deze plaat van Royal Blood, die gitaren weer laten schuren zoals The White Stripes en The Black Keys dat voorheen zo goed konden: Out of the black, Little monster, Careless en misschien wel het beste nummer van de hele plaat, Ten tonne skeleton.

3. To be kind - Swans



In 2012 zorgden Swans al voor de op één na beste plaat van het jaar en ook dit jaar scheelde het niet veel. Net als The seer is To be kind één lange sneer, één lange woede-uithaal, één lange aanklacht. Toch krijg je geen langgerekte schreeuw, maar weten de heren van deze band perfect te doseren en op te bouwen, waardoor je werkelijk van je sokken geblazen wordt. Ik kocht de vinylversie, omdat het grotere oppervlak van de hoes die nog krachtiger maakt en om te horen hoe songs die een half uur duren, daarop klinken. Want dan wordt het nummer gewoon over twee zijden verspreid, en onderbreek je dus halverwege om de plaat om te draaien. Dat is een heel bijzondere ervaring eigenlijk...

2. Lese majesty - Shabazz Palaces



Naar het schijnt gebeuren de spannendste dingen in muziekland tegenwoordig in de hiphop. Niet bij die artiesten die zweren bij de "bitches en ho's" en die opscheppen over hun piemel en hun bankrekening, maar bij de avontuurlijke crews die muzikale vernieuwing opzoeken. Nadat Kanye West vorig jaar met Yeezus zo hoog scoorde (maar dat album heb ik nog niet zo vaak beluisterd, eerlijk gezegd), leerde ik dit jaar als beste voorbeeld Shabazz Palaces kennen. Ooit had ik hun vorig album al wel eens enkele malen beluisterd, maar de intensievere luisterbeurten die ik Lese majesty gunde, openbaarden dat hiphop op zijn best een smeltkroes is van het beste uit alle mogelijke muziekgenres.

1. Syro - Aphex Twin



Hier kon je al uitgebreid lezen wat ik van het nieuwste album van Aphex Twin vond en eigenlijk heb ik daar amper iets aan toe te voegen. Tot mijn eigen verbazing moest ik zowaar vaststellen dat van alle platen die ik dit jaar beluisterde, het dit wel zeer atypische schijfje is dat het meest indruk maakte. En tot mijn plezier merk ik dat zelfs vrienden waarvan ik niet eens vermoedde dat ze dit een luisterbeurt waardig zouden keuren, versteld staan van zoveel onverwachte pracht.

Beluister hieronder uit elk album (met uitzondering van Lament, dat niet op Spotify te beluisteren valt) één song:

30 december 2014

Top albums van 2014: prelude tot de top 10

Omwille van verscheidene redenen heb ik dit jaar geen uitgebreid klassement gemaakt van de beste albums van dit jaar, al krijg je morgen wel de top 10 te lezen.
Hieronder dus een alfabestische lijst van de platen waar ik erg van genoten heb en die weliswaar de top 10 niet haalden, maar die toch een extra vermelding waard zijn. Verder heb ik dit jaar veel (maar niet zoveel als gepland) naar Bob Dylans werk geluisterd en op rommelmarkten fijne ontdekkingen gedaan.
Maar we steken van wal met de betere albums en EP's van 2014:


  • Live in Dresden - CHANTAL ACDA: vorig jaar een prachtig debuut, dit jaar een prachtig live-album met die songs: het solo-verhaal van Chantal Acda begint wel erg mooi te worden
  • The history of music: a mosaic - A CLEAN KITCHEN IS A HAPPY KITCHEN: gitaren die losbarsten in geweld waarvoor je niét moet schuilen
  • Furu - ARSENAL: in Japan opgenomen en alweer ééntje om te koesteren, de nieuwe van Arsenal
  • Electric balloon - AVA LUNA: geen moment verveling bij deze band die Frank Zappa in herinnering brengt
  • Morning phase - BECK: twaalf jaar na het prachtige Sea change wist Beck weer te raken met het erg gevoelige en mooie Morning phase
  • On recording birds - BIRDS THAT CHANGE COLOUR: retro pastorale folk, je houdt het niet voor mogelijk dat het nog bestaat, en dan val je helemaal omver als je ook nog eens hoort hoe goed dit is
  • Gloria - BROEDER DIELEMAN: beter dan zijn debuut en nog steeds doordrenkt van religieuze thema's en gezongen in het Zeeuws dialect. Broeder Dieleman is stilaan met voorsprong onze favoriete noorderbuur
  • Dageraad - CHARNIA: een droomdebuut voor deze Lokeraars die doom, sludge en ambient vermengen
  • Blank project - NENEH CHERRY: van deze dame wist ik niet eens dat ze nog steeds platen maakte, maar wat een prachtplaat leverde ze dit jaar af. Beetje jammer dat het in het midden wat inzakte, hier zat misschien nog meer in...
  • Lion city - DIRTMUSIC: het vervolg op het vorig jaar verschenen Troubles kwam aardig in de buurt van de prestatie die deze Westerse en Afrikaanse muzikanten toen al leverden
  • Loma vista - FAMILY OF THE YEAR: met één goeie zomerse single en een pretentieloze plaat werden ze de Broken Glass Heroes van 2014
  • Follia! - FOLLIA!: Vlaamse folk die de klei ontstijgt en internationale invloeden uit country, folk en pop vermengt tot een consistent geheel
  • Micah P. Hinson and The Nothing - MICAH P. HINSON: alleen al het verhaal achter het ontstaan van dit album is de moeite waard en als je weet dat deze man nog nooit een slechte plaat maakte, dan mocht je wat mij betreft deze blindelings aanschaffen
  • Sincerely average - HITSVILLE DRUNKS: laat je niet misleiden door de titel van deze plaat. Mauro was dit jaar in vele gedaanten aanwezig en met deze groep leverde hij alvast een heerlijke rockplaat af waarbij we af en toe aan Evil Superstars moesten denken
  • Air+ - INWOLVES: fijne EP van de groep rond drummer Karen Willems (ook bekend van Yuko, Zita Swoon,...)
  • From Scotland with love - KING CREOSOTE: fijne popplaat van een onderschatte en weinig bekende artiest
  • Live in Ghent 1991 - KITCHEN OF INSANITY: deze band leerde ik pas dit jaar kennen, onder meer dankzij het nu pas uitgebrachte concert in de Vooruit in Gent in 1991
  • Playback with a switch (a cassette anthology 1978-1982) - KLOOT PER W: interessante heruitgave op vinyl van cassettes die Kloot Per W eind jaren 70 en begin jaren 80 maakte
  • Harlaz - MAD ABOUT MOUNTAINS: hoorbare groei met deze tweede plaat voor de Limburgers
  • Morgan Delt - MORGAN DELT: vreemde, psychedelische plaat die je verward achterlaat en even later alsnog op "repeat" laat drukken
  • This is my hand - MY BRIGHTEST DIAMOND: een groeiplaat was dit, de vierde van My Brightest Diamond
  • July - MARISSA NADLER: Secred Bones is stilaan een kwaliteitslabel aan het worden, afgaande op de vrijwel steeds fantastische releases op dit label. Nadler maakt het soort folk waar ik met plezier voor concertzalen opzoek
  • Nordmann - NORDMANN: een veelbelovende EP van de tweede uit de Rock Rally, die veel goeds doet verhopen voor het debuutalbum begin volgend jaar
  • Bring down the sky - NORTHUMBRIA: laat je overweldigen en geniet. Ik had nog geen tijd om deze te reviewen hier, maar begin 2015 volgt die nog
  • Close to the glass - THE NOTWIST: niet zo goed als Neon golden maar desalniettemin een erg goeie plaat
  • Too bright - PERFUME GENIUS: dit album verdiende meer aandacht dan ik eraan gegeven heb, maar het staat wel vast dat Perfume Genius een erg getalenteerde artiest is. Ik wil hem graag eens live aan het werk zien, hopelijk lukt dat in 2015
  • Held in splendor - QUILT: leren kennen dankzij hun optreden op Leffingeleuren en in het oog te houden
  • Run the jewels 2 - RUN THE JEWELS: te laat in het jaar ontdekt om nog de top 10 te halen, maar avontuurlijke en keigoede hiphop, die het niet moet hebben van "ho's, bitches, bro's and dicks" 
  • In today already walks tomorrow - SLEEPMAKESWAVES: meer dan een half uur zalige post-rock uit Australië. Dit debuut werd pas dit jaar bij ons uitgebracht
  • Tremors - SOHN: prachtplaat waar ik dit jaar veel te weinig naar geluisterd heb en dat is wellicht één reden waarom ze de top 10 niet haalde
  • High hopes - BRUCE SPRINGSTEEN: alweer een heel goede plaat van deze ouwe rukker/rocker
  • No one is lost - STARS: op hun best in up-temponummers mag het wel eens gaan lukken voor deze band
  • Spring 2014 - TEHO TEARDO and BLIXA BARGELD: deze ep volgde op de vorig jaar uitgebracht samenwerking Still smiling en kocht ik bij hun optreden in Brugge
  • Hot dreams - TIMBER TIMBRE: ik zag ze hier en daar opduiken in de eindejaarslijstjes en dat is terecht, want ook deze plaat is weer heel goed geworden. Referenties bij dit vijfde werkstuk zijn uiteenlopende namen als Danny Elfman, Los Lobos, Tindersticks en Arcade Fire
  • Nikki Nack - tUnE-yArDs: een uniek geluid en een dijk van een album resulteren in drie kwartier telkens nieuwe details ontdekken
  • Nobody wants to be here and nobody wants to leave - THE TWILIGHT SAD: hoewel ik vrees dat deze groep een eeuwige belofte wordt, heb ik toch genoten van hun nieuwste worp
  • It is time for you to return - JOZEF VAN WISSEM: misschien wel de grootste ontdekking die ik deed dit jaar. Een heel ver verleden gaat een huwelijk aan met de eenentwintigste eeuw dankzij de minimalistische muziek en de prominente aanwezigheid van de luit
  • Into the woodz - VODZ: Limburgers die Triggerfinger naar de kroon steken en bij mij alvast beter scoren
  • Songs from a window - MATT WATTS: als ik zou moeten zeggen wie er nét naast de top 10 greep, wint Matt Watts, wiens vorige album ik ook al zo goed vond, die prijs. De elfde beste plaat van het jaar is dit dus voor mij
  • Lazaretto - JACK WHITE: andermaal goed, maar niet goed genoeg om in de échte top te eindigen, deze van Jack White
  • Annabel dream reader - THE WYTCHES: de plaat laat nog niet het hele potentieel horen dat ik wel op het podium waarnam bij hun passage op Leffingeleuren, maar desalniettemin zéér straf
  • Tomorrow's modern boxes - THOM YORKE: op het einde van dit jaar bracht Thom Yorke plots een nieuw album digitaal uit en zoals steeds mag je je verwachten aan interessante muziek, die echter wat meer tijd nodig heeft om onder mijn vel te kruipen

29 december 2014

Top 21 concerten van 2014

Dit jaar zag ik minder concerten dan vorig jaar, maar de kwaliteit lag wel bijzonder hoog. Uiteindelijk streepte ik 21 concerten aan als "bijzonder goed" en dat betekent dat enkele goeie concerten die anders ook mijn jaarlijstje hadden kunnen halen, nu uit de boot vielen: Marble Sounds in Nijdrop (26/2), Peggy Sue in de Botanique (2/4), Yuko in de Minardschouwburg (16/4), Inwolves in het Concertgebouw Brugge (18/4), Rusty Roots, The Dream Syndicate en Pokey LaFarge op Roots And Roses Festival (1/5), Teho Teardo en Blixa Bargeld in de Schouwburg in Brugge (11/5), Nordmann in de Consouling Store in Gent (22/7), Holy Wave, Blood Red Shoes en Quilt op Leffingeleuren (19-21/9) en Marockin' Brass Band en Het Zesde Metaal op De Onderwaterzetting (18/10).

Hieronder volgt mijn top 21:

21. Chantal Acda in N9 in Eeklo (25/1)


De innemende Chantal Acda, wiens debuut onder eigen naam ik vorig jaar reviewde en die ik toen ook mocht interviewen (via de telefoon uiteindelijk), speelde in Eeklo een heel erg mooie set, onder meer geruggesteund door Gaetan Vandewoude van Isbells. Na afloop kregen mijn lief en ik de kans ook nog even met haar te praten. Het concert herbeleven kan bij wijze van spreken nog elke dag dankzij de release later dit jaar van het op diezelfde tournee opgenomen Live in Dresden.

20. Tricky op Leffingeleuren in Leffinge (20/9)


Soms blijken artiesten onberekenbaar en laten ze iets op het podium zien wat de één ongeïnteresseerd doet wegwandelen en de ander net geïntrigeerd voor het podium houdt om maar niets te missen. Tricky, voor wie ik hoge verwachtingen koesterde, lapte me net dat. Zelf vond ik het een heel goed concert (al miste ik heel wat songs die ik graag eens live had gehoord), al merkte ik in de commentaren op sociale media en de reviews op diverse sites dat lang niet iedereen het met me eens was. 
 
19. Rue Royale in een huiskamer in Ukkel (9/2)


Het sympathieke in Engeland wonende duo zag ik al eerder in huiskamers aan het werk, maar deze kans in het voorjaar om hen in Ukkel te zien optreden, lieten mijn lief en ik niet aan ons voorbijgaan.En daar kregen we ook geen spijt van. 

18. Admiral Freebee op Leffingeleuren in Leffinge (21/2)


De admiraal heb ik vroeger nog wel al gezien en ik vind zijn platen (en zeker zijn singles) doorgaans wel goed, maar ik zou vermoedelijk nooit meer naar een concert gegaan zijn van de Antwerpenaar. Op een festival zie je nu eenmaal wel vaker artiesten wiens gewone optredens je overslaat en met goeie muziek en veel humor wist hij me te overtuigen. Misschien moet ik toch maar eens het oog houden wanneer hij eens in de buurt speelt...? 

17. Chad VanGaalen op DOK in Gent (4/9)


Chad VanGaalen is een artiest die ook het visuele aspect (clips, hoezen,...) belangrijk vindt en ik was benieuwd of ik daar iets van zou merken bij zijn doortocht in Gent. Hij liet de muziek voor zich spreken en dat bleek méér dan voldoende. 

16. Trentemöller op Leffingeleuren in Leffinge (19/9)


Het voordeel aan festivals is dat je soms artiesten aan het werk ziet waarvan je de naam wel kent en waarvan je ooit wel eens een nummer graag hoorde en vaak beluisterde, maar die je voor de rest weer uit het oog verloren was. Trentemöller was dan ook eigenlijk wel een verrassing: een heel heel goeie performance en muziek die live een pak krachtiger klinkt en tot dansen aanzet. 

15. Damien Jurado in de Handelsbeurs in Gent (19/2)


Ooit zag ik Damien Jurado al eens in een huiskamer optreden maar dit optreden in een prachtzaal als de Handelsbeurs was toch nog een pak indrukwekkender.  

14. Swans in de AB in Brussel (25/9)
 


Zo indrukwekkend (en luid) als in 2013 waren Swans dit jaar niet in de AB, maar misschien ben ik niet helemaal fair omdat ik nu natuurlijk met andere verwachtingen naar het concert trok. Want anders had ik dit optreden misschien wel een hogere plaats gegeven. In feite was het echt wel een bijzonder goed concert, hoor. 

13. Horses in Nijdrop in Opwijk (13/2)


Ik ging eigenlijk vooral voor voorprogramma And They Spoke In Anthems (ook niet slecht), maar ik vond uiteindelijk Horses een pak beter en was dus aangenaam verrast. Hun Why you're here (and I'm not) werd één van mijn favoriete singles van het jaar. 

12. Shearwater op DOK in Gent (4/5)


Als een band zelf heel veel plezier heeft op het podium, slaat dit doorgaans over op het publiek. En zo geschiedde dus ook bij Shearwater dat de geluidstechnicus een opname van de avond ervoor liet afspelen, waardoor de bandleden enkele keren de slappe lach kregen. De omstaanders genoten uiteindelijk evenzeer mee... 

11. Asgeir in Gent (3/4)


Vier seizoen in één optreden vervat én een heel heel straffe cover van Heart shaped box van Nirvana: zo kan ik dit concert samenvatten van de IJslander.

10. Bearskin in mijn eigen huiskamer tijdens hun Ongeletterd Concert (15/2)


Het was zonder twijfel het beste Ongeletterd Concert, dat van Bearskin. De band speelde een hele mooie set met ook enkele nieuwe nummers. Ze moesten op zoek naar hoe ze onder meer hun traditionele afsluiter konden spelen in een huiskamer waar je niet alle registers kan opentrekken, zonder echter het effect van die finale te verliezen. Dat ze daar met verve in slaagden, zegt veel over hun kwaliteiten. 

9. Tom McRae op Leffingeleuren in Leffinge (21/9)


Ik kende hem eigenlijk enkel van naam en zo helemaal alleen met een gitaar op het hoofdpodium van een festival, dat moet je toch maar waarmaken. Wel, hij mààkte het waar! En hoe! Tom McRae wil ik wel nog vaker aan het werk zien, hoor. 

8. Sam Amidon in de Magdalenazaal in Brugge (10/4)



Vijf bisnummers die eigenlijk niet eens volstaan om de honger van het publiek te stillen, kregen we na het concert van Sam Amidon, die zich een virtuoos muzikant en een begenadigd verhalenverteller toonde.

7. Jagwar Ma tijdens Les Nuits Botaniques in Brussel (17/5)


Wat een feestje bouwde Jagwar Ma in de tent in de kruidtuin in Brussel. Als ik had gedacht dat ik hier stilaan te oud voor werd, heeft deze band mijn ongelijk bewezen. Op deze manier wil ik nog jaren uit de bol gaan, hoor. 

6. Midlake in Le Grand Mix in Tourcoing (4/6)


De verwachtingen lagen hoog en die werden ook ingelost, daar in de overigens mooie zaal in het Noordfranse Tourcoing.  

5. Thee Silver Mt Zion Memorial Orchestra in de 4AD in Diksmuide (22/2)


Badend in enkel blauw licht bewezen de Canadezen dat hun muziek op zich sterk genoeg staat om een memorabel concert neer te zetten. De mokerslag die hun album al is (één van de beste van dit jaar), werd live nog eens kracht bij gezet.  

4. Sam Baker in Porgy en Bess in Terneuzen (29/10)


Enkele jaren geleden leerde ik Sam Baker kennen via Roen, maar ik had de man nog nooit zien concerteren. Met behulp van Carrie Elkin en Chip Dolan zorgde hij in Terneuzen voor één van de mooiste en beklijvendste (en ook wel grappigste) optredens van dit jaar. 

3. The Wytches op Leffingeleuren in Leffinge (20/9)


Weet je aan wie ik nog het meest moest denken toen The Wytches optraden in Leffinge? Nirvana! Niet alleen is de muziek schatplichtig aan mijn grote helden, maar ook de energie en de attitude op het podium deden me aan de grungesterren denken. Nirvana heb ik nooit live gezien, The Wytches nu dus wel (toen nog amper iemand hen kende). Al vrees ik dat ze misschien niet zo groot gaan worden, al zouden ze dat op termijn misschien wel verdienen. Ik kijk alvast uit naar wat ze in de toekomst nog zullen brengen. 

2. Einstürzende Neubauten in De Loods van De Lijn in Diksmuide (8/11)


De Duitsers waren in 2010 al verantwoordelijk voor de beste concerten die ik ooit zag en dit jaar kwamen ze opnieuw in de buurt van de toppositie, met alweer een hele belevenis, die première van Lament. Dit keer waren alle nummers nieuw voor me, maar toch wisten ze mij en de rest van het publiek zonder probleem mee te trekken in de wereld die ze opbouwden rond de herdenking van 100 jaar W.O. I.
 
1. Strand Of Oaks in Trix in Antwerpen (28/9)


Nadat ik de plaat had gereviewd (en die heel goed vond), wou ik deze man toch wel eens live zien. Ik heb me die impuls niet beklaagd, want op het podium was het nog beter dan in de cd-speler. En zelf was Timothy Showalter zo dankbaar dat hij zich de ziel uit zijn lijf speelde om het publiek, dat hem eindelijk in de armen sloot, te behagen. Iederéén beleefde plezier aan dit concert: de mannen op het podium, de mensen in de zaal, de medewerkers achter de bar,...

Onder de link vind je telkens het oorspronkelijke concertverslag.

28 december 2014

Lied van de week: week 52 - 2014

Youwouldn'tlikemewheni'mangry - Thom Yorke


Voor het laatste lied van de week kiezen we een nieuw nummer van Thom Yorke, die ons onlangs verraste met een nieuw album op zijn Bandcamp (Tomorrow's modern boxes). Als extraatje geeft hij nu Youwouldn'tlikemewheni'mangry weg aan een prijs die je zelf bepaalt.

Koop hier het album en download hier deze song.

25 december 2014

Gelezen (68)

Het schervengericht - A. F. Th.



In Het schervengericht werkt A. F. Th. (van der Heijden, maar zijn familienaam is niet langer nodig voor de lezer om te weten wie de auteur is) meer dan 1000 pagina's lang het verhaal uit van Roman Polanski, de moord op diens vrouw Sharon Tate en zijn eigen opsluiting in de gevangenis voor een psychiatrisch evaluatie nadat hij van ontucht met minderjarigen is beschuldigd. De schrijver laat Remo (zoals hij in het boek heet) in de gevangenis kennismaken met Maddox, die eigenlijk Charles Manson blijkt. Die confrontatie is aanleiding voor heel wat terugblikken én blikken in de eigen ziel. 
Het had gerust in wat minder bladzijden gemogen, want sommige stukken zijn toch wat langdradig. Net telkens ik het dacht op te geven, komt er gelukkig weer vaart in het verhaal en dat helpt om deze dikke turf toch uit te lezen. Die loont de moeite wel waard eigenlijk.


De crisis van de democratie - Jan Blommaert



Jan Blommaert laat zijn licht schijnen over de toestand waarin onze democratie zich bevindt. Hij doet dat in 2007, wanneer de N-VA net haar eerste grote verkiezingsoverwinnig heeft gevierd en Bart De Wever de rijzende ster is in de vaderlandse politiek. Blommaert heeft het over de rol die intellectuelen kunnen spelen, over de rol van het (verdwijnende) middenveld, over de rol van de media en hoe zij hun rol veel mooier zien dan ze in werkelijkheid is, over vrije meningsuiting en hoe dit vaak verkeerd begrepen wordt en hij gaat uitgebreid in op 2 voorbeelden: de reportage Vlaamse choc van RTBF die Filip Dewinter volgt en de media-optredens van George Bush Jr. als president.



Om vijf uur in de middag - Remco Campert


Enkele kortverhalen van Remco Campert werden gebundeld in dit boek. Het smaakt naar meer.
 
The Stepford wives - Ira Levin



In dit boek van Ira Levin uit 1972 krijgen we een typisch Amerikaans decor, een voorstadje dat er op het eerste zicht haast perfect uit ziet. Helaas blijkt er iets aan de hand met de huisvrouwen, dat slechts langzaam duidelijk wordt. Dat dit boek verfilmd werd, hoeft niet te verwonderen, want wanneer je dit boek leest, zie je het al als een film voor je.

24 december 2014

Einstürzende Neubauten


Waar herdenkingen vaak aanleiding geven tot het zoeken van de grootste gemene deler om een breed publiek niet voor het hoofd te stoten, greep Einstürzende Neubauten de opdracht om muziek te maken voor de herdenking van de Eerste Wereldoorlog aan als een unieke kans om aspecten te belichten die onbekend of vergeten zijn. En passant maakten ze ook nog eens één van de beste albums die ze in tijden op de wereld loslieten. Een win-win is dat en zoiets ter gelegenheid van de festiviteiten rond iets waar enkel verliezers waren.
Wist je dat de Duitse keizer Wilhelm en de Russische tsaar Nicolas eigenlijk neven waren? In de aanloop naar de oorlog correspondeerden ze via telegrammen, die de basis vormen van The Willy-Nicky telegrams. Had je al gehoord van een Amerikaans regiment dat onder Frans bevel kwam omdat het allemaal zwarten uit Harlem waren, de Amerikanen segregatie voorstonden en geen zwarte officier wilden maken? De Harlem Hell Fighters brachten behalve hun vege lijf en wapens ook jazz mee naar Europa en zouden een ware jazzrage veroorzaken na de oorlog in Frankrijk, toen ze er optraden. On patrol in No Man’s Land is gebaseerd op een compositie die ze in de loopgraven maakten. Vermoedde je dat de Duitsers in hun krijgsgevangenenkampen audio-opnames zouden maken zoals later ook Alan Lomax zou doen, om een auditieve verzameling te maken van Europese dialecten en volksliedjes. Ze lieten krijgsgevangenen in hun streektaal het verhaal vertellen van de verloren zoon, een parabel die Jezus zijn volgelingen vertelde. Die opnames op wassen cilinders werden door de bandleden door kleine kubusjes afgespeeld, als eitjes, die geïntegreerd worden in Lament 3. Pater Peccavi. Die weetjes maken de beluistering nog interessanter en tonen dat de research die Blixa Bargeld verrichtte (of liet verrichten) in het kader van deze opdracht, allerlei facetten blootlegde en gebruikte waardoor het niveau van de gebruikelijke herdenkingen overstegen wordt.
Ook muzikaal ging het vijftal aan de slag met de verzamelde informatie. Er zijn natuurlijk al de reeds vernoemde etnologische opnames, maar zo is Der 1. Weltkrieg (Percussion version) opgebouwd door het bespelen van plastic buizen die elk één deelnemend land voorstellen en elk proportioneel even lang bespeeld worden als het land deelnam aan de oorlogsverrichtingen. Tussendoor worden plaatsen en gebeurtenissen uit de periode 1914-1918 gedebiteerd. Kriegsmaschinerie evoceert de industriële geluiden van de krijgsmachinerie zoals de vroege Neubauten dat ook zouden gedaan hebben. Blixa Bargeld verzon een Vlaamse dichter die dan onder meer In de loopgraaf zou geschreven hebben dat aandoet als iets van Paul van Ostaijen en waaronder passende muziek gespeeld wordt. Als een diva covert hij later Sag mir wo die Blumen sind, ons vooral bekend van Marlene Dietrich.
Eigenlijk heeft elk nummer wel zijn eigen verhaal. Dat de vijf heren naast die interessante achtergrondinformatie ons vooral veertien heerlijke songs aanbieden, maakt dit één van de topalbums van 2014 en met ruime voorsprong het mooiste geschenk dat we ter gelegenheid van 100 jaar W.O. I konden aangereikt krijgen.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle. Een verslag van de première/cd-voorstelling vind je hier.

19 december 2014

Ora et Labora kerstmix

Ora et Labora (Pim van de Werken en Broeder Dieleman), van wie ik eerder al eens een mixtape met oude religieuze muziek deelde, heeft een kerstmix gemaakt:


Tracklist:

  1. Ja! Ja! Inderdaad - The Halleluja Sound
  2. Ik ben geboren - Ben Strik
  3. Kom, Immanuel - Dingeman Coumou
  4. Kerstliedje in moderne stijl - De Troubadoer Van Het Heilig Hart
  5. Jezus is geboren - The Lighters
  6. Keiharde realiteit - Gert en Hermien
  7. Kresnetie - Ronald Braam
  8. Een kind geboren in Bethlehem - Dingeman Coumou
  9. Sterren blonken in de nacht - The Halleluja Sound


18 december 2014

Lied van de week: week 51 - 2014

Birth in reverse - St. Vincent
 

Nadat ze vorig jaar al een mooie samenwerking liet optekenen met David Byrne, bracht St. Vincent dit jaar een erg mooi solo-album uit. Daaruit komt dit leuk singletje.

Je kan het album hier kopen.

Lyrics:

Oh, what an ordinary day
Take out the garbage, masturbate
I'm still holding for the laugh
The dogs will bark so let them bark
The birds will cry I'll let them cry
Here's my report from the edge 

 
Like a birth in reverse
What I saw through the blinds
You could say that I'm saying phenomenal lies
On the cosmic eternity party line
Was a birth in reverse in America 

 
This tune will haunt me through the war
Laugh all you want but I want more
Cause what I'm swearing, I've never sworn before 

 
Like a birth in reverse
What I saw through the blinds
You could say that I'm saying phenomenal lies
On the cosmic eternity party line
Like a birth in reverse in America 

 
Like a birth in reverse
What I saw through the blinds
You could say that I'm saying phenomenal lies
On the cosmic eternity party line
Was a birth in reverse in America

15 december 2014

Vodz


De Limburgers van Vodz klinken mij pakken intrigerender in de oren dan pakweg Triggerfinger. Daarmee schop ik vast tegen een heilig huisje, maar met laatstgenoemde band wil het maar niet lukken voor mij. Geef mij dan maar de stevige rock van het viertal uit Borgloon.
Op hun debuut Into the woodz gooien ze tussen de acht eigen songs ook nog eens twee covers van traditionals naar ons hoofd. Het begint allemaal lieflijk met vogeltjes die fluiten in het bos, maar je hoort al iets onheilspellend dreigen en dan barsten de instrumenten los in een behoorlijk melodieus rocknummer. Hand of God maakt ons warm voor wat nog moet komen met iets tussen The Sore Losers, The Van Jets en Queens Of The Stone Age. Blackness rockt even lekker door waarna de titelsong Into the woodz wat gas terugneemt om in het refrein onvervalste metalriffs op ons los te laten. Aanvankelijk overtuigde het niet echt, maar enkele beluisteringen later merk ik toch inwendig behoorlijk mee te zitten zingen. De melodieuze aanpak van de band is goed hoorbaar in Remember en in Demons krijgt dit aspect zelfs voorrang op het hardere gitaarwerk. Als de Limburgers nog een radiovriendelijke single zoeken, raad ik hen dit alvast aan. How do you do it? kent een ereplaats toe aan de ritmesectie zonder de melodie uit het oog te verliezen. Het origineel van de cover Sinnerman is me onbekend, maar had iemand me gezegd dat dit een eigen nummer was, had ik het meteen geloofd, want het wordt helemaal naar de eigen hand gezet. Chaussée d'amour en The Howling zijn sowieso goeie songs die nog eens alle sterktes van de band op een rijtje zetten en de afsluitende cover van Ain't no grave (dat ik vooral ken van de allerlaatste American Recordings van Johnny Cash) vormt dan ook de spreekwoordelijke kers op de taart. Ik verkies weliswaar de versie van Cash, doch dit is ook een best aardige uitvoering die ik toch wel eens live zou willen aanhoren (en dat kan bij Cash natuurlijk nooit meer).

Je kan het album hier kopen. De band live aan het werk zien kan op volgende plaatsen en tijdstippen:
  • Heers (27/12)
  • Café Revue in Leuven (11/1)
  • The Rocker in Mechelen (17/1)
  • Rockmine in Genk (31/1)
  • Borgloon (14/2)
  • The Rover in Aachen (28/2)
Meer info vind je op hun Facebookpagina.
Beluister hieronder het volledige album:

12 december 2014

Muzikale mailbox (11)

In mijn mailbox krijg ik af en toe muziek doorgestuurd. Het werd tijd om die mailbox nog eens op te kuisen, dus hier enkele vondsten die me op die manier bereikten:
Once in a while I get mails from musicians sending me their music. Not all that I'm being sent, sounds great, but going through my mailbox, these seemed worth sharing:

Terrorista




Dit Canadees duo uit Toronto heeft net de tweede van vier cassettes uit die als je ze naast elkaar legt hun bandnaam opleveren. Elke cassette bevat 2 songs. Na Pink tape is er nu dus Purple tape, later volgen nog Green tape en Blue tape. Je kan alles blijven volgen op hun Bandcamp, waar je de songs gratis mag downloaden, of aan 5 Canadese dollars de cassette kan kopen.

This Canadian duo from Toronto has released the second of four cassettes, each carrying 2 songs. First there was 'Pink tape', now there's 'Purple tape' and we can expect 'Green tape' and 'Blue tape'. Together, these four tapes form the bandname. You can download all the songs from their Bandcamp, where you can also buy the physical releases for 5 Canadian dollars each.



Munroe




In februari van volgend jaar zal Munroe haar eerste EP uitbrengen, via Hidden Pony. Een eerste liedje, Bloodlet, valt nu al te beluisteren (en gratis te downloaden) op Soundcloud. Deze Amerikaanse actrice waagde zich dit jaar voor het eerst op een podium om te zingen en alvast dit liedje vind ik erg geslaagd.

 
Munroe will release a first EP in February of next year, through Hidden Pony. A first song of that EP, 'Bloodlet', can be heared (and downloaded for free) at Soundcloud. Munroe is an American actress who only this year started climbing stages to perform songs. I think this one is a great song.



C Duncan

C Duncan is één van de recentste artiesten op Fat Cat en zijn single For kan je op via Soundcloud beluisteren en gratis downloaden. Zelf hou ik vooral van het gefluit, dat het liedje iets vrolijk en zomers geeft.


C Duncan is one the recently signed artists at Fat Cat. His single 'For' can be heard and downloaded for free at Soundcloud. Personally, I'm very fond of the whistling, giving the song a jolly and summery mood.


Mijn Bob Dylanjaar (13): Dylan


In 1973, het geboortejaar van mijn broer, bracht Bob Dylan een plaat uit met enkel zijn familienaam als titel. De meeste songs op deze plaat zijn covers. Tot de bekendste liedjes die Dylan hier naar zijn hand zet, behoren Can't help falling in love en Big yellow taxi. Die eerste cover is slepender dan de versie die we kennen van Elvis Presley en van een Spaanse gitaar voorzien. Maar mijn voorkeur gaat toch meer uit naar die andere cover, van het nummer van Joni Mitchell. Het lijkt wel of er voortdurend getwijfeld wordt om het tempo te verhogen, maar dat de muzikanten zich op het laatste nippertje toch wat inhouden.
Eén van mijn favorieten is alvast opener Lily of the west. De gitaar rammelt lekker op een jakkerend ritme dat aan Johnny Cash had kunnen toebehoren. Dat is vast geen toeval, aangezien sommige releases van het album als extra de duetten bevat die Dylan met Cash opnam. Ook Sarah Jane swingt lekker. Beide songs tonen meteen aan dat dit een meer rockende Dylan is dan we doorgaans van hem gewoon waren.
The ballad of Ira Hayes vertelt het verhaal van één van de soldaten die de Amerikaanse vlaag hesen na de slag bij Iwo Jima (zie ook de film Letters from Iwo Jima die Clint Eastwood maakte). Eén van de bekendste versies van dit lied is trouwens ook al van Johnny Cash. Daarna volgt Mr. Bojangles en nu weet ik eindelijk waar Annelies Moons haar kat en haar muzikaal project naar vernoemde... Er zijn slechtere songs denkbaar om je door te laten inspireren.
A fool such as I voert het tempo opnieuw lekker op, maar de afsluiter Spanish is the loving tongue klinkt dan weer lekker loom en behoorlijk Elvisachtig. Bijna halfweg verandert het in een regelrechte tango. Leuk en verrassend is dat.

11 december 2014

Matt Watts


Vorig jaar vond ik het album Wayward wind van Matt Watts en The Calicos één van de beste van dat jaar. Door velen werd het schandelijk over het hoofd gezien, maar ik was er werkelijk lovend over, zoals je hier kan lezen. 
Matt heeft net een nieuwe plaat uit, op Starman Records. Songs from a window werd zonder The Calicos gemaakt, maar Guido Op De Beeck, die de vorige plaat opnam en erop meespeelde, neemt ook hier weer de basgitaar ter hand. En deze plaat heeft meteen ook een heel andere klank dan de vorige. 
Waar ik vorig jaar bij Wayward wind vooral aan The Low Anthem moest denken, is die referentie eerder afwezig. Watts presenteert zich hier, in de sobere arrangementen, meer als een "eenzame" singer-songwriter. 
Het begint allemaal met Leonard Peltier, een Noordamerikaanse indiaan die onschuldig gevangen blijft voor de moord op 2 FBI-agenten, sinds 1977. Eerder namen artiesten als John Trudell en Little Steven het al voor deze man op, nu voegt Matt Watts daar zijn nummer aan toe. Militant klinkt het niet en daarom doet het eerder aan songs van Bob Dylan met een gelijkaardige thematiek denken: het verhaal wordt verteld en de luisteraar wordt zachtjes richting het besluit geduwd. "I hope to find you where I left you", zo opent Just over the highway. Het is een triestig liefdesliedje, waarin spijt en het vervlieden van hoop de boventoon voeren. Diezelfde trieste ondertoon zit nadrukkelijk ook in de stem van Watts wanneer hij Did you have to be so cruel zingt. Het is een stem die door merg en been snijdt, niet zozeer krachtig en vlijmscherp, maar zacht-vastberaden en onontkoombaar. Het gaat wat sneller dan een druppel die een steen uitslijt, maar het effect is hetzelfde: je wordt langzaamaan heel diep geraakt.
Op Murder ballads van Nick Cave had All you've come to do (you must do quick) absoluut niet misstaan. In onze geest speelt zich een eindsequentie af van een western, waar in het midden van de ene straat van het dorpje een lijk ligt en de camera uitzoomt zodat het desolate landschap opslorpt. Muzikaal klinkt Orphans misschien wat vrolijker, maar laat je daar niet door misleiden. Zoals Matt Watts ons tijdens het interview vorig jaar al verklapte, zijn de teksten voor hem zeer belangrijk. Zelden zijn die eenduidig voor wie het verhaal in zijn hoofd waaraan hij de lyrics ophangt, niet kent, en dus kan je dit verhaal met bijbelse verwijzingen niet eenvoudig ontraadselen. Gelukkige kan je intussen volop genieten van de slide-gitaar van Joan Giménez Flores. Het knikje in de gitaar na enkele zinnen in Unkind verrast en zet ons even op het verkeerde spoor. 
To keep you hear for a while is het soort lied dat slechts zeer langzaam onder je vel gaat kruipen, maar na pakweg tien beluisteringen grijpt de onderhuidse spanning je vast om niet meer los te laten. De klokken die op het einde luiden, klinken dan ook bijzonder luguber. Het kampvuur lijkt bij de beginakkoorden van You will know him niet veraf, maar dat soort song wordt het uiteindelijk niet. Wat we krijgen, is een ideale single: catchy refrein en teksten die menige interpretatie toelaten. Wat zouden we graag Matts verhaal achter dit kleinood horen...
Het korte Home by the river (a home by the sea) wordt a capella gezongen. Dat is in tijden waarin a capella steeds zeldzamer wordt, altijd wennen. Het klinkt wel erg rauw en naakt zo en je hoort op de achtergrond voetstappen. Intrigerend... En kijk, dan is daar ineens de klank die we gewend waren van de vorige plaat, alsnog terug: For that lonesome eye sluit helemaal aan bij Wayward wind en strijdt om de titel van beste song op deze plaat met You will know him. De strijd is nog even onbeslist.
Op de afsluiter van dit album, Bitterness, waart de geest van Neil Young. En misschien is het bezongen gevoel wel de overheersende toon die we bespeuren in het merendeel van de songs.
Net als vorig jaar is Matt Watts erin geslaagd ons aangenaam te verrassen. We hadden gedacht dat het moeilijker zou zijn na zijn tour de force van vorig jaar, maar door het inslaan van een andere richting zonder zijn eigenheid te verloochenen, is hij daar toch wonderwel in geslaagd. Chapeau!

10 december 2014

Lied van de week: week 50 - 2014

I will handle it for now - Uncle Wellington's Wives


Ik kondigde het eerder deze week aan en vanaf vandaag is hij er: de nieuwe single van Uncle Wellington's Wives. Het mooiste stuk vind ik wanneer de vrouwenstem omhoog gaat voor "I'll be my own conductor". De kracht die daarin ligt, tilt het nummer op dat moment nog net iets hoger.
Verder zijn de arrangementen natuurlijk heel erg mooi en de song past een beetje in een kerstsfeer die niet fake wil zijn, maar oprecht winters-warm aandoet.

Volgend jaar brengt de groep zijn eerste EP uit, When it takes a lot of time.

08 december 2014

Gelezen (67)

Teksten voor de toekomst - Jaap Kruithof


Ooit, in de eerste kandidatuur, kreeg ik ethica van Jaap Kruithof.De filosoof shockeerde door zijn uitspraken en polariseerde daardoor in onze groep van voornamelijk achttienjarigen. In een jaar waarin de wereld sowieso ineens heel veel breder en wijder en groter werd voor me, opende hij mijn ogen voor zaken waar ik niets vanaf wist of waar ik tot dan enkel intuïtief had aangevoeld dat dingen niet klopten. Ik heb zijn lessen altijd beschouwd als één van de nuttigste dingen (en al zeker het nuttigste buiten mijn eigen vakgebied) die ik aan de universiteit leerde. De omslag van antropocentrisme naar ecocentrisme die hij voorstond en ook wel de vraag of schoonheid intrinsiek is of niet, het bleef me allemaal zeer nauw bij en bepaalde sterk mijn denken sindsdien.
In dit boek duiken was dan ook alsof ik opnieuw, maar ditmaal met meer kennis en ervaring, onderdook in de ervaring die me toen zo onverhoeds had overvallen. Vele van mijn huidige denkbeelden bleken al een basis gehad te hebben in wat Kruithof mij toen leerde en in zijn boek nog meer uitgewerkt staat dan toen in de lessen (of dan wat ik me van die lessen herinner). Meer zelfs, het gevoeld dat ik had bij het lezen van boeken van Paul Verhaeghe, Dirk De Wachter, Thomas Decreus,... (dat zij wat ik altijd voelde als de onderbouwing van mijn denken over de dingen, in woorden wisten te gieten en dat zij de argumenten expliciteerden), was nog veel sterker aanwezig bij deze verzameling uit zijn teksten. En ik was verbaasd hoe profetisch hij op bepaalde punten wel bleek over de wijze waarop de neoliberale en kapitalistische ideologie onze wereld vorm zouden geven ten kosten van heel veel mensen (vooral de meest kwetsbaren).
Niet alle teksten in dit boek zijn even vlot leesbaar, er zitten ook stukken in die wel heel erg filosofisch van aard zijn en behoorlijk wat voorkennis veronderstellen. Gelukkig begint elk stuk met een soort samenvatting door één van de samenstellers van deze bloemlezing, gelardeerd met uittreksels uit de teksten van Kruithof zelf die volgen, zodat je de grote lijnen wel altijd goed kan volgen.
Kruithof behandelt in zijn boeken en dus ook in deze selectie thema's als politieke filosofie, ethiek, muziek en cultuur en filosofisch-antropologische kwesties. Het meest leerrijke voor mij (en het meest nieuwe ook) waren de bijdragen over democratie. Ik denk dat ik in toekomstige bijdragen op mijn blog op verschillende thema's eens dieper ga ingaan, trouwens (en hopelijk lukt het me beter dan het voornemen van mijn Bob Dylanjaar, dat alvast met minstens 1 jaar verlengd zal moeten worden...).

Aankondiging: nieuwe single Uncle Wellington's Wives


Uncle Wellington's Wives ken je misschien nog van Tuva, dat in mei van vorig jaar zelfs lied van de week werd. Woensdag brengen ze een nieuwe single uit, I will handle it for now, via iTunes, Deezer en Spotify. In het voorjaar mogen we dan de EP When it takes a lot of time verwachten.
Diezelfde avond treden ze overigens op in de Barville in Gent.

Beluister hieronder nog eens de eerdere single, die je ook nog steeds gratis kan downloaden: