In Aulnoye-Aymeries, vlak over de Franse grens, vond het voorbije
weekend Les Nuits Secrètes plaats, een festival met 2 podia (één
gratis hoofdpodium en een betalend podium in ‘Le Jardin’), en heel wat
leuke randanimatie, zoals het ‘Parcours Secret’ waarbij je naar een
onbekende, bijzondere locatie gebracht wordt voor een
verrassingsoptreden. Ik mocht er heen voor Indiestyle (een volledig, zij het minder uitgebreid en minder persoonlijk verslag, vind je hier).
Vrijdag begon niet echt geweldig met Sinyaya Kohza, een Franse groep waarbij ik het na 2 nummers voor bekeken hield, wegens het slechtste wat ik al ooit op een podium zag... En dus ging ik maar snel naar het andere podium, waar The Mamys And The Papys optraden: een (plaatselijk?) koor van bejaarden dat leek op een kruising van Young@heart en Benidorm Bastards. Ze brachten (voornamelijk Franse) rocknummers, en ook wel leuke covers van Feelgood Inc (Gorillaz) en Antisocial (blijkbaar een Franse metalhit van Trust, later nog in het Engels gecoverd door Anthrax). Eén van de kranige dames mocht tijdens een nummer wat staan kreunen, terwijl ze over haar hele lichaam gestreeld werd door drie andere omaatjes.
Het Ierse trio The Minutes had het weer niet mee (een
plensbui joeg heel wat volk weg), maar dat lieten ze zich niet aan het
hart komen en ze brachten stevige rock, met soms een vleugje Stooges en
vooral veel gelijkenissen met Kula Shaker, Stereophonics en Kasabian. Na
de grote finale ging de drummer op zijn drumstel staan om zijn
drumsticks het publiek in te gooien, dat soort attitude toonden ze. Ze moesten overigens naar eigen zeggen omwille van een dispuut met Ryanair met geleende instrumenten spelen...
Zita Swoon Group (zoals de groep zich voor de gelegenheid laat noemen) heeft voor de recentste plaat samengewerkt met Awa Démé en Mamadou Diabaté Kibié, muzikanten uit Burkina Faso, en die samenwerking levert een mooie mix op van westerse en Afrikaanse muziek, getuige het superconcert vrijdag. Het spelplezier droop eraf bij iedereen, er werd gedanst op het podium, de muzikanten gunden elkaar alle ruimte om hun kunnen te tonen en de groep zag eruit als kinderen in een snoepwinkel. Het werkte ook allemaal zeer aanstekelijk bij het publiek, en de groep groeide doorheen het concert zienderogen.
Muzikaal valt er niets af te dingen op de prestaties van Baxter Dury
en zijn groep. Hij start met Brits flegma en cool, al verandert dat
gaandeweg naar een wat arrogante houding. Dat hij vertraging opliep
doordat het uurschema niet volgehouden werd (hij moest onmiddellijk
daarna naar Polen), zinde hem niet en hij leek bijwijlen ook verveeld.
Het publiek daagde hij uit met de glazen cognac die hij naar binnensloeg
(“Wat willen jullie drinken? Jullie krijgen water…”) en zo was hij het
muzikale equivalent van Jeremy Clarkson (Top Gear). Gelukkig kregen we
mooie versies voorgeschoteld van Francesca's party, Isabel, Cocaine man en vooral Picnic on the edge.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten