Wil je graag weten in welke omgeving je Zulu Winter moet zoeken in
het brede spectrum der indiemuziek? Denk Beach House, Tame Impala,
Deerhunter en ook een vleugje Vampire Weekend. Al houden we er niet van
om groepen al vanaf hun debuut (of later) in een vakje te stoppen, een
beetje oriëntatie kan geen kwaad.
Het Londense vijftal klinkt op Language al vanaf de eerste noten wat zweverig,
en koppelt daar gelukkig erg goeie nummers aan. Luister maar eens naar
hun meest recente single We should be swimming, dat niet alleen een
catchy refrein heeft, maar ook prachtige details herbergt. En waar de
eerder vernoemde groepen erg Amerikaans klinken, weet Zulu Winter de
Britse identiteit te bewaren. Niet alleen in de manier van zingen, maar
net ook in die details. De melancholische ondertoon van Bitter moon
wijst richting Echo & The Bunnymen, de intro van Never leave lijkt
Stewart Copeland van The Police op de drums te hebben. Bij momenten
klinken de songs ook wat wijdlopig, zoals bij Coldplay of Editors. Even
later klinken ze wat ingetogener, zoals in afsluiter People that you must remember. Al die invloeden en de in wezen goeie popmelodieën maken
het niet zo verwonderlijk dat Zulu Winter zowat overal getipt wordt als
the next big thing, en dat ze vergeleken worden met alle succesvolle bands van de laatste jaren.
Vanaf de openingsintro van Key to my heart (en we verwijzen nog
éénmaal naar een andere band: The Cure) tot de slotakkoorden van People that you must remember weet Zulu Winter in ieder geval te overtuigen.
Het loepzuivere geluid klinkt nooit te gepolijst, en alle invloeden of
vergelijkingspunten worden met mate genuttigd. Zo ontstaat een
evenwichtige plaat die we op haar eigen merites kunnen beoordelen, en
waarvan we nu al weten dat ze, tot leven gebracht op festivals, kan
uitgroeien tot één van de platen die onze zomer kleur zullen geven.
Want, laat je niet misleiden door de bandnaam, deze plaat klinkt erg
zomers en erg festivalgevoelig. In gedachten horen we het publiek nu al
meezingen met Silver tongue, We should be swimming en bij
uitbreiding vrijwel elke song eigenlijk.
De vijf Britten hebben een plaat gemaakt die bij 2012 hoort zoals
chocoladesaus bij vanille-ijs, en aangezien dit nog maar het debuut is,
verwachten we nog veel van deze band. Laat hen nu maar eerst onze
festivals veroveren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten