Zowel Mark Lanegan als Aldo Struyf
lijken dezelfde muze aanbeden te hebben. Misschien deden ze dat toen
Struyf meewerkte aan Blues funeral, de eerder dit jaar verschenen
fantastische plaat van Lanegan. Hoedanook, je hoort het vanaf opener Hit the sky, dat ze zielsverwanten zijn en dat Creature With The Atom Brain, het “nevenproject” van wellicht het bedrijvigste
Millionaire-lid, zich aan dezelfde bron laaft.
De derde plaat, The birds fly low, van Creature With The
Atom Brain klinkt coherent én gevarieerd genoeg om een plaats te
verdienen in onze platenkast. Die coherentie zit hem in de gitaren,
die doordrenkt zijn van (blues)rock die vettiger klinkt dan een
gefrituurde obesitaspatiënt met een vetkuif. De variatie vinden we
dan vooral in de afwisseling tussen de stevig rockende partijen van
o.m. de openingstrack of Red river en de kabbelende reggae van The beauty of the rain. Inderdaad, Creature With The Atom Brain waagt
zich aan reggae, maar dan wel een geheel eigen variant. Wij stellen
ons hierbij geen dreadlocks voor, maar wel de obligate joint die van
hand tot hand gaat. Het verklaart waarom iemand ineens een
Hammond-orgel de song kon binnensmokkelen. Ook Oosterse invloeden
schuwt de band (net als op hun vorige album) niet, zo getuigt Sayonara. Af en toe klinken de nummers ook behoorlijk psychedelisch
(dat is na de vorige platen allerminst een verrassing natuurlijk),
zoals onze favoriete track Break me blue, waarvan we denken dat het
live een prima uitnodiging kan vormen om Black Crowes-gewijs lang te
gaan soleren.
Mark Lanegan retourneert de faveurs van
Aldo Struyf op zijn plaat met geweldige gastvocalen op Black rider run, een nummer dat op diens eigen plaat weliswaar de minste song
had geweest, maar dat is dan nog altijd beter dan de meeste songs op
de meeste andere platen. Om maar te zeggen: Black rider run had
niet misstaan op Blues funeral... Ook Tim Vanhamel (het
Millionaire-maatje van Struyf), Pascal Deweze (bekend van Nemo,
Sukilove, Metal Molly,...) en Mario Goossens (Triggerfinger-drummer)
zijn te gast op de derde plaat van deze groep. Opvallend element zijn
ook de blazers in het reeds eerder genoemd The beauty of the rain
en in Slide, waar ze perfect gepast een vollere klankkleur geven
aan het geheel.
Een buitenbeentje is “bonus track” R-Frequency, een behoorlijk experimenteel nummer dat een hoop
ideeën op een... hoop gooit. Afgesloten wordt er met nog een extra
track, The birds fly low, waarvan het mag volstaan te zeggen dat
het niet het sterkste nummer is...
Was deze CD na 11 nummers geëindigd,
hadden we het niet erg gevonden. Dat zijn immers 11 liedjes die in uw
ongetwijfeld goedgevulde muziekbibliotheek hun plaatsje verdienen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten