Donderdag en vrijdag was ik voor een vorming (Goldsteintraining voor trainers) in Eindhoven. In maart is er nog een terugkomdag voorzien, en daar kijk ik alvast heel hard naar uit.
De vorming was immers goed : ik heb er heel veel geleerd, veel kunnen oefenen en voel me steviger staan om dit straks in mijn eigen team over te brengen. Maar méér nog dan dat was het fijn om al die nieuwe mensen (op een psychiatrisch verpleger na was ik de enige Vlaming in het gezelschap van 24 deelnemers) te leren kennen. Nu ja, niet allemaal natuurlijk (dat kan ook niet), maar ik heb echt wel een aantal écht leuke mensen leren kennen. Omdat dit soort specifieke opleidingen maar heel beperkt gegeven wordt (in Vlaanderen geeft niemand ze nog tegenwoordig), waren de deelnemers uit heel verschillende delen van Nederland (en dus ook België : Gent en Rekem) afkomstig, én uit heel uiteenlopende sectoren binnen de hulpverlening. Door het trainingsaspect waarbij je veel moet oefenen, spreek je ook al eens wat meer met elkaar. Ik heb er écht van genoten...
En natuurlijk voelden deze 2 dagen ook een beetje aan als een klein reisje. Ik ging immers met de trein (wel al om 5u24 in Gent mijn eerste van 3 treinen om ter bestemming te raken...) en overnachtte in een goedkoop, door het werk betaald "bed & breakfast" (al kom ik daar later nog op terug).
Al tijdens de treinrit mocht ik me verbazen over het nieuwe dat ik te zien kreeg. Mijn eerste trein (tot Luik) bood me niks nieuws (dat traject deed ik al eerder), maar op de volgende trein (tussen Luik en Maastricht) werd ik ergens tussen Luik en Bressoux (en dus nog volop in Wallonië) verrast door het grote reclamebord bij een slagerij ("Slagerij Halal / Helal"). Het las vertrouwd, maar nét dat was vreemd : een "boucherie" in (niet echt, maar je snapt wel wat ik bedoel) het hart van Wallonië met enkel een nederlandstalige aanduiding. Ik zie het omgekeerde nog niet zo gauw gebeuren zonder een fulminerend schrijven van de Peumansen en De Wevers van een steeds bekrompener en wereldvreemder navelstarend Vlaanderen.
's Avonds na de vorming en na het inchecken in mijn overnachtingsoord trok ik Eindhoven in. Mijn kennismaking met mijn "Bed & Breakfast" (weliswaar het goedkoopste van Eindhoven) viel dik tegen. Een armzalige kamer (niet één stopcontact in de badkamer) met drie bedden en een versleten kast, een frigo met daarop een tv (ik had een éénpersoonskamer gereserveerd en de website beloofde me naast TV ook een internetaansluiting : nog steeds geen idee waar ik die had moeten vinden...) werd me aangeboden door een Engels sprekende, weliswaar vriendelijk lachende maar steeds nors en kortaf communicerende medewerker, die me meteen vroeg of ik meteen wou betalen (nog voor ik mijn kamer had gezien en nadat ik amper mijn naam had uitgesproken), die me eerst enkel een kwitantie wou geven voor het bedrag dat ik nog moest en pas toen ik de mail waarin stond dat ik een voorschot had betaald en dat ze dit hadden ontvangen, bovenhaalde, het bedrag wou aanpassen aan de reële prijs die ik betaalde. Het "breakfast" gedeelte was zelf een boterhammetje smeren en zelf een tas en bord zoeken in een klein keukentje. Nu ja, gelukkig was het maar voor één nacht en heb ik er uiteindelijk enkel geslapen en ontbeten, meer niet...
Ik at 's avonds een lekkere vegetarische schotel in het Grand Café Berlage (ik had me gelukkig voorbereid en opgezocht op internet waar ik vegetarisch kon eten in Eindhoven), wandelde wat rond in het centrum, twijfelde om naar de film te gaan en besloot toen toch maar een kijkje te nemen of ik niet naar de Europa League-wedstrijd van PSV kon kijken (ik had al berichten gelezen in een krant in het grand café dat de voorverkoop moeizaam verliep). En zo belandde ik (ondanks de toch wel hoge inkomprijs -25 euro- voor een avondje voetbal) alsnog in het mooie Philips Stadion voor de wedstrijd tegen Sampdoria Genua. Links boven ons bevond zich het vak voor de Italiaanse supporters, die heel de wedstrijd lang zeer enthousiast hun ploeg aanmoedigden (zelfs als die volop tot verdedigen gedwongen werden). Hoewel ik in principe een neutrale toeschouwer was (met misschien een heel lichte voorkeur voor PSV, uit "sympathie" voor de stad waar ik verbleef), voelde ik dat ik tussen al die PSV-supporters toch geleidelijk aan meegezogen werd in het aanmoedigen van en meeleven met de thuisploeg, en toen ze in de 90e minuut de gelijkmaker konden scoren, was ik daar haast even blij mee als ik ben met een doelpunt van AA Gent...
Wat me 's morgens, toen ik nog even door Eindhoven wandelde na mijn ontbijt en uitchecken, opviel, is hoezeer ook in Eindhoven (net als in andere Nederlandse steden trouwens) moderne architectuur een prominente rol opeist in het straatbeeld. Meer nog dan in onze steden ontstaat daardoor een scherp contrast tussen oude(re) gebouwen en de moderne, recente gebouwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten