30 juni 2010

Kentering

Het is niet iets van vandaag, niet van gisteren,... Het is al een hele tijd aan de gang. Zoiets gaat nu eenmaal niet van de ene op de andere dag.
Maar het is intussen wel onmiskenbaar geworden. Ik ben veranderd. De situatie is veranderd. Na de scheiding en na de breuk met V. zat ik diep, heel diep. Het ging ook (bijna) allemaal mis op dat moment. Ik slaagde er niet in om een goede modus vivendi te vinden op de dagen dat mijn kinderen hier waren en moest lang (en hard) zoeken hoe ik de dingen alléén kon doen i.p.v. samen met hun moeder. Zelf hadden ze het ook lastig, en sommige dagen leken meer op een gevecht, op armworstelen, maar dan "voor écht"... Ik voelde me zelf ook helemaal niet goed, was helemaal ondersteboven van de gebeurtenissen in mijn leven en het ene terrein waar het wel nog goed leek te lopen, daar had ik enorm veel schrik dat het ineens zou instorten.
En nu, een jaar later, voel ik me goed. Mijn kinderen en ik vonden elkaar, en we kregen ons leventje samen georganiseerd, en zowel zij als ik genieten van het samenzijn. En wanneer we deze vakantie samen een week weggaan, dan is het in het volste vertrouwen dat dat leuk zal zijn, en dat ik het alleen kan beredderen, zo'n weekje samen. En dan heb ik er ook alle vertrouwen in dat ze vrede hebben met dat dit hun leven is : soms bij mama, soms bij papa. En dat waar hun leven zich op dat moment afspeelt, het goed kan zijn (ook als dat papa is).
En ik ben weliswaar nog steeds single, maar dat maakt me niet meer onrustig. Ik heb er vertrouwen in dat ik wel iemand zal tegenkomen (of misschien ben ik haar al tegengekomen, en is er stilletjes iets aan het ontkiemen, wie weet...), en het hoeft niet meer zo nodig liever-gisteren-dan-vandaag. Ik heb heel wat leuke mensen leren kennen, mannen en vrouwen, en ik merk dat ikzelf ook anders in het leven en in de wereld sta : rustiger én meer vastberaden.
Verdriet dat ik had, is niet weggeduwd maar heeft een plaats gekregen en ik kan me, ook al herinner ik me zonder problemen hoezeer ik geraakt werd door de plotse omwenteling vorig jaar, gelukkig voelen en "in vrede met" het leven zoals het is.
De kentering is stilletjes gekomen, niet meer aanwijsbaar. De mensen die me dierbaar zijn, hebben soms een nieuwe plaats moeten zoeken (of ik heb een nieuwe plaats tegenover hen moeten zoeken), maar ze zijn er nog steeds, en ze zijn elk op hun manier belangrijk voor me. En heel wat nieuwe, toffe mensen kregen ook een plaats in mijn leven en ik voel dat het goed is...
Vandaag kan ik zeggen : ik voel me best wel gelukkig, en morgen zal ik dat wellicht nog steeds zijn...

27 juni 2010

Lied van de week : week 25 - 2010

Swoon - The Chemical Brothers


De opwinding die ze veroorzaakten met hun eerste singles zullen ze waarschijnlijk nooit meer evenaren, maar dat neemt niet weg dat The Chemical Brothers nog steeds erg goeie dance maken. Op hun nieuwste album, Further, bewijzen ze opnieuw dat ze nog steeds één van de beste acts in het genre zijn, en de eerste single uit dat album mag er dus opnieuw zijn ! Swoon begint zeer zomers, en wordt na een dikke minuut een vintage Chemical Brothers track, met de beats over de melodie en backing vocals gestrooid als walnoten in een goeie salade...

Je kan het album hier kopen.

Lyrics :

Just remember to fall in love,
there’s nothing else,
there’s nothing else

(repeat)

26 juni 2010

Stuart Moxham

Horeca-uitbaters van Vlaanderen, hier volgt een gouden tip: Personal best van Stuart Moxham is het perfecte plaatje om heel uiteenlopende klanten tevreden te houden. Je jaagt met de zomerse popdeuntjes geen enkele klant weg en ook de échte muziekliefhebber hoort dat meteen dat je tenminste smaak hebt.


Stuart Moxham, gitarist van Young Marble Giants (herbeluister nog eens hun mooie Colossal youth), koos zijn persoonlijke favorieten uit de periode 1981 – 2009, als voorproefje voor zijn dit jaar te verschijnen nieuwe soloalbum. Het zijn nummers die al verschenen op eerdere platen of die hij her en der opnam. Typisch Engelse popliedjes worden afgewisseld met enkele instrumentals. Soms klinkt Moxham als Billy Bragg wanneer die het preken achterwege laat (zoals in de kalme nummers op diens Don't try this at home) of als de rustige, ouder geworden Kevin Ayers (ten tijde van Still life with guitar). Op andere momenten roepen de gitaren, piano, bellen en trompetten Spaanse terrasjes of Parijse pleintjes op en alles klinkt voortdurend ingetogen vrolijk.
Daar zit meteen ook het probleem van dit album. Elk liedje op zich is best mooi en zou zonder moeite een plaatsje veroverd hebben op het vroegere Radio 1, maar te vaak wordt gebalanceerd aan de verkeerde kant van “té braaf”.Geen enkel lied slaagt erin om naar voren te springen en op te vallen tussen de andere nummers. Dat het drietal “Instru(mental) #1”, “Settled hash” en “Last train to Barry” dat enigszins doet komt enkel doordat Moxham ineens de drummachine en de synthesizer lijkt ontdekt te hebben (al zijn de drie nummers verspreid in de tijd opgenomen) en er opeens een meer elektronische wind doorheen waait.
Best een sympathieke kerel dus, die Stuart Moxham, en zijn liedjes zijn altijd goed. Zijn rapport staat dan ook vol 7's en 8'en. Daarmee situeert hij zich nét boven het klasgemiddelde. Dat je voortdurende geneigd bent te refereren naar andere albums en dat geen enkel nummer opvalt op een album met 20 nummers, verraadt wel een leerling die nooit opvalt, altijd netjes zijn huiswerk maakt en zijn lessen leert en die je op de klasreünie bijna vergeet uit te nodigen... Enkel de horeca kan hier écht tevreden mee zijn: beter dan muzak, en toch niemand voor het hoofd stoten.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.be

20 juni 2010

Lied van de week : week 24 - 2010

We no speak Americano - Yolanda Be Cool & Dcup


Mijn Facebook-vrienden die me lieten kennismaken met bop, swing en rock en de lindy hop zullen me nu misschien afknallen, maar dit nummer met een hoog jaren '30-gehalte lijkt me uiterst geschikt voor hun feestjes... Yolanda Be Cool & Dcup combineren een oud nummer met hedendaagse dance, en al zal ik het zeker geen hoogstaande muziek noemen : het heeft iets onweerstaanbaars !

Je kan dit nummer hier kopen.

Lyrics :

Comme te po`
Comme te po`

Comme te po` capì chi te vò bene
Si tu le parle ‘mmiezzo Americano?
Quando se fa lammor sotto `a luna
Come te vene `capa e di: “ I love you !?

“fa fa l’americano !
fa fa l’americano !
fa fa l’americano !
fa l’americano !
fa fa l’americano !
fa fa l’americano !

…whisky soda e rock ’n roll (x3)...

13 juni 2010

Lied van de week : week 23 - 2010

Death by diamonds and pearls - Band Of Skulls


Het WK voetbal is begonnen en dat betekent dat ik minder muziek luister, maar deze week toch nog dit mooi lied van de week : de nieuwe single van Band Of Skulls, waarin ze wel heel erg klinken als The White Stripes...

Je vindt het nummer op het album Baby darling doll face honey, dat je hier kan kopen.

Lyrics :

She grew up in a nice neighborhood
But it didn't do her no good
Cause she's just a sum of her influence
Hell, and I can't tell you the difference
By the cracked windscreen on her car
Something is telling you don't know how lucky you are
You're just like the rest of those girls

They're all death by diamonds and
Death by diamonds and
Death by diamonds and
Death by diamonds and pearls
Death by diamonds and pearls

You got your figure all nice
But the heart stays colder than ice
You got 25 grand on the bubble
And you're the one telling me that you don't think you're in trouble
I might be a fan of your insolence
But that don't make you the innocent
You're just like the rest of those girls

They're all death by diamonds and
Death by diamonds and
Death by diamonds and
Death by diamonds and pearls

06 juni 2010

Jan Wauters : muzikale ode

Deze week overleed Jan Wauters, één van de grootste sportjournalisten en commentatoren die we ooit hadden. Deze mix is opgedragen aan hem...




1. Fantastico - Kretek vs DJ Low : met een sample van Jan Wauters die commentaar levert bij België - Ierland, de barragewedstrijd die uiteindelijk tot kwalificatie voor de Rode Duivels zou leiden voor het WK 1998 in Frankrijk (dankzij de 2 - 1 van Luc Nilis)

2. J.O.S. days - The Nits : akoestische versie van het nummer over voetbaldromen (voor een 2 Meter Sessie)

3. God's footballer - Billy Bragg

4. Don't get fooled by the football players' summery outfit - Le Man Avec Les Lunettes (uit Fast Forward, een Indiecater compilatie ter gelegenheid van het WK 2010)

5. Vamos a ganar el mundial - The Yellow Melodies : eveneens uit Fast Forward

6. You'll never walk alone - Gorki

7. Give him a ball... (Peel session) - Sultans Of Ping

8. La vida tombola - Manu Chao : een ode aan Diego Maradona

9. Ponta de Lanca Africano (Umbabarauma) - Jorge Ben : het origineel van dit nummer van Soulfly, waarin een voetballer aangemoedigd wordt

10. Half time - Mogwai : uit de soundtrack bij Zidane : a 21st century portrait

Lied van de week : week 22 - 2010

Bloodbuzz Ohio - The National


In augustus mogen we op Pukkelpop genieten van The National, een groep die plaat na plaat blijft groeien en nu met het nieuwe album High violet alweer grote sier maakt. De single daaruit, Bloodbuzz Ohio, kleeft aan de ribben. Met een stem die nauw aanleunt bij die van Stuart A. Staples van Tindersticks (maar minder melancholisch, eerder ingehouden kwaad) gaat er een zekere dreiging van uit, als donkere wolken nét voor het onweer losbarst. Dit nummer ontwikkelt zich dan ook als opstapelende wolken en een beginnend onweer en je weet dat dit nog maar de voorbode was van een erger onweer dat later op de avond zonder twijfel nog komt. Ik vermoed (en hoop) dat we live het volledig uitgebarsten onweer voorgeschoteld krijgen...

Dit nummer staat op het nieuwe album, dat je hier kan kopen.

Lyrics :

Stand up straight at the foot of your love
I lift my shirt up
Stand up straight at the foot of your love
I lift my shirt up

I'll rest my eyes till the fever's outta me
I'll rest my eyes to the rivers in the sea
I'll rest my eyes till the fever's outta me
I'll rest my eyes to the rivers in the sea

I was carried to Ohio in a swarm of bees
I'll never marry but Ohio don't remember me

I still owe money to the money to the money I owe
I never thought about love when I thought about home
I still owe money to the money to the money I owe
The floors are falling out from everybody I know

I'm on a blood buzz
Yes I am
I'm on a blood buzz
I'm on a blood buzz
God I am
I'm on a blood buzz

Lay my head on the hood of your car
I'll take it too far
Lay my head on the hood of your car
I'll take it too far

I'll rest my eyes till the fever's outta me
I'll rest my eyes to the rivers in the sea
I'll rest my eyes till the fever's outta me
I'll rest my eyes to the rivers in the sea

I'm on a blood buzz
Yes I am
I'm on a blood buzz
I'm on a blood buzz
God I am
I'm on a blood buzz

I was carried to Ohio in a swarm of bees
I'll never marry but Ohio don't remember me

I still owe money to the money to the money I owe
I never thought about love when I thought about home
I still owe money to the money to the money I owe
The floors are falling out from everybody I know

I'm on a blood buzz
Yes I am
I'm on a blood buzz
I'm on a blood buzz
God I am
I'm on a blood buzz

05 juni 2010

Agnes Obel

Wat is jouw top 5 all time van liedjes over rivieren ? De vraag had zo kunnen weggelopen zijn uit High fidelity van Nick Hornby, en ik wed dat je heel uiteeenlopende lijstjes zou krijgen, want hoeveel artiesten hebben geen nummer met “river” in de titel... In de lijstjes van dromerige tienermeisjes of klassiek geschoolde maar naar alternatieve pop luisterende jonge vrouwen (om meteen maar enkele veralgemeningen te maken) zou Agnes Obel kunnen binnensluipen.
De Deense singer-songwriter zag alvast één van haar nummers gebruikt worden in een tv-spot voor een Duitse gsm-provider, en
Thomas Vinterberg gebruikt drie nummers van haar in de herfst te verschijnen debuutalbum in zijn nieuwste film. Nu is er alvast een eerste EP, met twee eigen nummers én een cover van Close watch (John Cale).

De stem in de eerste strofe van titelsong “Riverside” klinkt heel erg bekend, en toch niet thuis te brengen. Ergens in de buurt van Tori Amos (maar minder scherp), Heather Nova (maar minder gepolijst) en Regina Spektor (maar met minder accent) moeten we haar situeren, en doordat Agnes Obel enkel zichzelf begeleidt op piano, vertoeft ze meteen in dat select gezelschap. Want laten we er geen doekjes om winden : de stem is intrigerend, de piano krijgt een evenwichtige plaats en de liedjes blijven ook na herhaalde beluistering mooi.
Agnes Obel maakt John Cale's Close watch dubbel zo lang, en een vrouwenstem geeft het nummer meteen een ander timbre. De diepte die ze aanbrengt in vooral de laatste minuut, zal ongetwijfeld voor- en tegenstanders kennen. Maar het valt niet te ontkennen dat deze cover mooi past tussen de twee eigen nummers, en dat is voor een debutant een welkom compliment.


Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.be