Polé Polé trakteerde ons vanavond op twee grote namen uit de reggae : U-Roy en Pablo Moses. Tonight at Polé Polé festival I was offered a reggae double bill with U-Roy and Pablo Moses.
Nu ken ik niet veel van reggae, en ik luister er niet bepaald vaak naar, maar ik kan het wel eens smaken bij tijd en stond. Bovendien staat Pablo Moses bekend als een grondlegger van dub, de "trage variant" van reggae (reggaefans schieten me nu waarschijnlijk door de kop voor deze vereenvoudigde voorstelling van de genres, maar kom...). En mijn kennismaking met dub (de dub-plaat die Primal Scream maakte van hun eigen album Vanishing point, Linton Kwesi Johnson, Massive Attack vs Mad Professor,...) was bijzonder aangenaam verlopen...
Eerst mocht de band U-Roy begeleiden (consequent verkeerd aangekondigd door de presentator als U-Ray, en ook zo afgekondigd nadien... tsss). Met een witte bolhoed en een grijsgestreept pak betrad hij het podium voor drie kwartier opzwepende reggae, en het publiek deed enthousiast mee. Hoewel ik geen enkel nummer ken (hoogstens leek ik in wat wellicht Oh Fred heet, iets te herkennen...), kon de man mij met zijn band de hele tijd blijven boeien.
Maar toen kwam er een wissel : U-Roy verliet het podium, er kwam een extra toetsenist bij en Pablo Moses mocht aan zijn set beginnen (met voor de rest dezelfde band als U-Roy). Deze man bracht tragere nummers (dub...), maar zijn présence was ongelooflijk, zijn communicatie met het publiek nog veel beter en het spelplezier en de intensiteit die hij uitstraalde, zorgde voor een haast uitzinnig publiek. Het was duidelijk dat Pablo Moses het meest bedreven was in het bespelen van het publiek, met muziek en met alles errond.
Fenomenaal was zeker ook de drummer van de band, die werkelijk schitterend allerlei tempowisselingen doorvoerde en de backbone verzorgde van een strakke set, en zo zorgden beide mannen (de één dus al meer dan de ander) voor een onvervalst topoptreden daar aan de Korenlei.
U-Roy, with a nice white hat, gave us some real good reggae vibes, assisted by a band in which especially the drummer performed very well. Although I have to admit I know little of reggae and am unfamiliar with all the songs he played (I though I might have recognised something in a song which might be called "Oh Fred", but that's all...), he succeeded in keeping my attention for the whole 45 minutes.
Then a change was made on stage : an extra keyboard player with real long hair entered, U-Roy left and was replaced by the more charismatic Pablo Moses. He played us some more laidback reggae and dub, and I must say he was the better in communicating with the public and his attitude really got the crowd going all the way, singing along every time he wanted it... His part of the show was by far the better, and that means something when the other performer was no one less than U-Roy...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten