De voorbije maanden heb ik heel wat boeken gelezen (waarvan enkele begonnen en vrijwel meteen weer weggelegd wegens toch niet my cup of tea).
Van Val McDermid las ik 4 boeken uit de Tony Hill-reeks (die de basis vormen voor de tv-serie Wire in the blood). Het waren 4 spannende detectives, met elk hun eigen plotwendingen en kwaliteiten. Literair is dit zeker niet het beste wat er is (Mo Hayder's boek was op dat vlak een stuk beter), maar de belangrijkste criteria zijn spanning, geloofwaardigheid, voldoende twists in het verhaal,... en daarop scoorden deze boeken goed tot zeer goed. De love interest met Tony en Carol werkt na een tijdje wat minder, maar dat stoort niet al te veel. Ik blijf toch benieuwd wat het vijfde deel (De wrede hand), dat ik nog niet heb gelezen, te bieden heeft.
Genaaid (verfilmd onder de originele Franse titel Baise-moi) van Virginie Despentes had ik enkele jaren geleden al eens gelezen, maar heb ik nu toch met behoorlijk wat plezier herlezen. De fucked-up personages en de rauwe-onderkant-van-de-maatschappij context worden neergezet zoals weinigen dat kunnen, en het verhaal boeit voldoende om het boek uit te willen lezen. Manu en Nadine, twee chicks waar je geen ruzie mee wil (en waar de meeste mensen met een boog zouden omheen lopen), raken per ongeluk met elkaar opgescheept. De basis van hun vreemde vriendschap is hun gedeelde "belangstelling" voor sloten drank, extreem geweld en harde seks. Met hun tweeën maken ze de straten van menige Franse stad onveilig, daarbij een eigen logica volgend die hen voor menigeen vooral onbetrouwbaar maakt. Het nihilisme waarvan dit boek doordrenkt is, maakt het wellicht geen pretje voor wie het leven van de zonnige kant wil blijven bekijken, maar ik heb niet de indruk dat de auteur daar heel erg om bekommerd is...
Het prachtige The powerbook van Jeanette Winterson is opnieuw een pareltje van deze op en top vrouwelijke schrijfster. Als geen ander slaagt ze er immers in om het vrouwelijk perspectief op soms verrassende wijze binnen te brengen. In dit boek biedt het hoofdpersonage mensen de kans om een rol te spelen in een verhaal. Zij vertelt en construeert de verhalen, waarin liefde een belangrijke rol speelt, en de afloop is vooraf onbekend. Fictie en realiteit (voor zover aanwezig in het kader van een boek natuurlijk) lopen voortdurend door elkaar en zijn onontwarbaar met elkaar verweven. Winterson slaagt erin (alweer) briljant te vertellen. Dit boek hoort thuis in het rijtje werkelijk uitstekende boeken die ik van haar al las : Oranges are not the only fruit, Lighthousekeeping en nu dus ook The powerbook.
Nick Hornby is één van mijn favoriete auteurs. Met High fidelity kwam zo'n schok van herkenning dat het boek meteen in mijn persoonlijke top helemaal bovenaan belandde (mede dankzij de voortreffelijke, erg Britse humor) en About a boy (veel beter dan de film !), Fever pitch (over Hornby's liefde voor Arsenal), 31 songs (over zijn liefde voor muziek), How to be good (een tikje serieuzer en een tikje moraliserend) en The long way down (ingenieus met de 4 vertellers) vond ik ook stuk voor stuk pareltjes. Met heel veel verwachting begon ik dan ook aan Slam (in het Nederlands vertaald als Smak) en die verwachtingen werden méér dan ingelost. In dit boek over een tienerzwangerschap, dat naar het schijnt ook nogal gericht is op tieners, hervindt Hornby helemaal de humoristische toon van About a boy en vooral High fidelity. Toch lijkt het boek iets te lang geworden, want hoofdstuk 13 (van 20) kondigt zichzelf aan als een soort epiloog ("So you know everything. There's nothing more for me to say.") Nochtans krijgen we dan nog 86 bladzijden die kwalitatief niet echt moeten onderdoen voor de eerste 207, maar het haalt toch een beetje de vaart uit het leesgenot. Het is een jammer detail in een schitterend, grappig boek, dat ik iedereen zou aanraden. In mijn persoonlijke Nick Hornby-top komt dit boek alvast met stip binnen op nummer 2 !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten