In Zelig, een fictieve documentaire van Woody Allen over een man die zich extreem conformeert aan anderen, krijgen we in een jaren '20-jasje een mooi beeld van de VS in de jaren '80 (en eigenlijk nog steeds...) : hoe de media en de massa omgaan met een verhaal waarin iedereen nét dat kan doen wat het hoofdpersonage doet : zichzelf verliezen in de mood of the day...Allens belangstelling voor psycho-analyse krijgt een mooie plaats, en persoonlijk vond ik ook de rollen voor (de zichzelf spelende) Susan Sontag, Saul Bellow en Bruno Bettelheim geweldig ! Het lijkt echt op de documentaire programma's die ik in de jaren '80 zo vaak zag op BBC : mengeling van oude fragmenten en gesprekken met deskundigen, die steevast ergens op een bank of een stoel zitten voor een goed gevulde boekenkast...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten